قسمت: دوم

یک بحثی درمورد انتظارهست؛ ما متدینین یک مشکلی در بحث دینداری داریم؛ جامعه دینی ما هم همین‌ جوره، معتقد هستم یکی از مشکلات اصلی دینداری در جامعه ما بحران مفاهیم دینیه، یعنی چی بحران مفاهیم دینی؟ یعنی ما یک کلمه، یک مفهوم از مفاهیم دینی رو اسمش رو شنیدیم ولی معنیش و دقیق نمی‌دونیم. خدا نکنه اگر اون واژه زیاد تکرار هم بشه، مثل چی؟ مثلا نماز، درحالی که اگر نماز یک جامعه درست نشه همینی که هست؛ می‌بینید. موضوعات زیادی دارم مطرح ‌کنم‌؛ یکی از این موضوعات انتظاره، فرض بفرمایید روایت داریم از امام سجاد( علیه‌السلام ) فرمود: « کسی که در زمان غیبت امام زمان معتقد به امام زمان باشه و منتظر باشه این چنین شخصی « أفضَلُ مِن أهلِ کُلِّ زَمانٍ، بحارالانوار، ج ۳۶، ص ۳۸۶» منتظرهای حضرت برترین انسان‌های کلّ تاریخ بشریتند، کل زمان، نه زمان ما.

اصلا معنای انتظار رو تا نفهمیم؛ ما می‌خواهیم از سبک زندگی منتظرها صحبت کنیم؟ شما اول به من بگو منتظر کیه تا من بهت بگم سبکش چیه! می‌فرمایند منتظر امام زمان معادل شهیده؛ اون چیزی که توی فرهنگ لغت میری نگاه می‌کنی؛ می‌بینی: چشم به راهی. شهید یعنی کسی که هرچه داشت، داد یا این روایت خرافاته اصلا قبولش نداری یا اینکه ما نفهمیدیم منتظر کیه که امام می‌فرماید هزار شهید.

باید روش تامل کنیم؛ اول این نگاه رو از بحث انتظار برداریم که یک حالت درونیست، حالت توام با رفتاره؛ ببین انتظار رفتار است اما انتظار که هر رفتاری نیست؛ در روایت پیغمبر به هر رفتاری نمی‌گه انتظار؛ به رفتار جهادی انتظار گفته میشه.