روی خط عدالت:
وقتی زُرارَة بن اَعْیَن از امام صادق آقا امام صادق( علیه آلاف التحیه و الثناء) می‌پرسه که من در دوران غیبت چه کنم؟ حضرت توصیه به معرفت و دعای معرفت می‌کنه. در ابتدای دوره‌ی غیبت توقیعی و نامه‌ای از سوی امام زمان( عجل الله تعالی فرجه الشریف) خطاب به شیعیان صادر میشه در اون دعای نورانی که معروف به دعای دوران غیبت تاکید به معرفت میشه.
انتظار یعنی در حالت آماده باش بودن، ایستادن، به پا خواستن. آن وظایف و تکالیفی که روی دوش ماست از آن غفلت کرده‌ایم، واِلا امام زمان که حی و حاضراست.
حضرت را قائم می‌گویند یعنی پیوسته در حالت آماده باشه، برنامه‌هایش هم آماده است. آن کسی که نیست ما هستیم، ما سر پُست مسئولیتمون غایبیم وآن رسالت و وظیفه‌ای که روی دوشمون هست را انجام ندادیم، تا خدای علی‌اعلا اذن فرج بدهد.
می‌خواهند نور خدا را با دهان‌هایشان خاموش کنند؛ به نظرشما این‌ها چه کسانی هستند؟َ این‌ها منتظران خاتم النبیاء والمرسلین بودند؛ جامعه منتظر بنی اسرائیل بودند؛ کسانی بودند که از شهر و دیار و تمام هستیشان گذشتند؛ آمدند منطقه حجاز، بهشت موعودشان و به انتظار موعودشان، اما بعد چی شد؛ سر از این جا درآوردند؟ یاری که نکردند، بماند؛ تمام قد مقابل او ایستادند و به جنگ او رفتند.