تا «ذکر» نباشه، «علاقه» هم افزایش پیدا نمیکنه. مثلا همین دنیا؛ چه چیزی علاقه ی ما رو به دنیا افزایش میده و دنیا رو پیش ما لذت بخش میکنه؟ اونم دنیایی که چشیدنی ست، بوئیدنی ست و خلاصه اینکه «نقد» است و می‌توان به راحتی تجربه اش کرد؛ تجربه کردن دنیا این قدر دل ما رو نمی‌بره که «یاد» ِ دنیا دل ما رو می‌بره.
دنیا با اینکه نقده اما اگه زیاد یادآوریش نکنی در دل نمی‌نشینه، اونوقت چطور امام زمانی که غایب هستند، بدون یادآوری در دلمون می‌نشینه؟!
نگو «هر موقع دلم تنگ شد میرم یاد حضرت(عج) می‌کنم» نه، برای خودت برنامه بذار، برنامهٔ یادآوری. منتها برنامه ات مختصر باشه و همیشگی، اونوقته که کم کم دلتنگـــ امام زمان میشی…
مَن أحَبَّ شَیْئاً لَهِجَ بِذِکرِه. هر کسی چیزی رو دوست داشته باشه، به یاد و ذکرش حریص و مشتاق میشه.۱
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
انتظارعامیانه عالمانه عارفانه/ص۲۳۰
۱- غررالحکم/ص۶۵/ح۸۵۹
