کسی که خیالش از خودش راحت باشه، معلومه که به عیب گرفتن از دیگران مشغول میشه! البته باید توجه داشت که “عیب جویی” با “تذکر دادن” فرق داره! و فرقش در نوع انتقال مطلب، قابل احساسه…
امیرالمومنین(علیه السلام) می فرمایند: خوشا به سعادت کسی که عیب هایش آن قدر مشغولش میکنه که دیگه به عیب مردم نمی پردازه. [نهج البلاغه/خطبه۱۷۶]
پیامبـــر اکرم(ص) فرمودند: سه خصلت است که در هر کسی باشه یا هر کسی یکی از این سه خصلت رو داشته باشه، روزی که جز سایه ی خدا سایه ای نیست در سایه ی عرش خدا قرار میگیره:
۱٫ مردی که به مردم عطا کنه از طرف خود، اونچه که از آنان خواهش داره.
۲٫ مردی که گامی رو پیش و پس نگذاره مگر اینکه بدونه که خدا به آن راضی ست.
۳٫ مردی که از برادر مسلمانش عیب نگیره تا وقتی که اون عیب رو از خودش دور کنه؛ زیرا هیچ عیبی رو از خودش دور نکنه جز اینکه عیبی دیگه در خودش پیدا کنه و همین بس که مـرد به خود سرگرم باشه و پیرامون دیگران نگرده.
[الکافی/ج۲/ص۱۴۸]
