میگفت دیدم شبی امام علی (علیه السلام) در محراب، مناجات میکرد و در آخر گفت:
«… آه من قلةِ الزاد،و طول الطریق،و بعد السفر، و عظیم المورود»
چه كنم با اين توشه‏ ی كم و با اين راه طولانی!!
چه سفر دور و درازی چه عظمتی دارد جایی که وارد میشوم (حکمت/ ۷۷ )
چقدر توشه‏ ی علی كم است! شبانه‏ روز، هزار ركعت نماز می‏خواند، غير از جنگ‏ها، غير از رسيدگی به فقرا، غير از خدماتی كه برای اسلام و مردم انجام داده بود گفته‏اند: سی و شش قنات در اطراف مدينه داير و وقف مستمندان كرده بود. يك چنين شخصی با چنين سابقه ‏ای، كسی كه نخستين ايمان آورنده است،كسی كه يك ضربه‏ ی شمشيرش از همه‏ ی عبادت انس و جن بالاتر بوده چنین میگوید…
[حاج آقا مصباح یزدی]