این سازمان در عصر امام صادق(علیه السلام) بنا شد؛ آن حضرت تعدادی نماینده تعیین کرد تا میان امام و شیعیان «نقش ارتباطی» داشته باشند. در عصر امام کاظم(علیه السلام) منسجم‌تر شد و تا عصر امام جواد(علیه السلام) به سامان‌دهی بهتری رسید و فعالیت وسیعی را آغاز کرد. در عصر امام هادی و امام عسکری(علیهماالسلام) با شدت بیشتری پیش رفت. فعالیتش در غیبت صغرا به اوج رسید چرا که تنها وسیله‌ی ارتباطی شیعه با امام در عصر غیبت، این سازمان بود.
بنابراین سازمان وکالت با این سیر، فعالیت خود را آغاز کرد و تا پایان غیبت صغرا ادامه حیات داد.
[وکیلان امامان، اعضای این سازمان بودند؛ آنها باید شروط ویژه ای می‌داشتند که پس از احراز آن، از سوی امام وظایفی خاص بر دوش آنان قرار می‌گرفت، گرچه در این میان عده ای انگشت شمار، راه خیانت و انحراف و فساد را در پیش می‌گرفتند، یا برخی که وکیل نبودند به دروغ ادعای وکالت می‌کردند که امامان شیعه با آنان مقابله می‌کردند.]
