همینی که خود امام زمان فرمودند: (أکثِرُوا الدُعَاءَ بِتَعجِیلِ الفَرَجِ)[1] برای تعجیل فرج من مهدی زیاد دعا کنید؛ چرا؟ چون (فَإنَّ ذَلِکَ فَرَجُکُم)[2] به ما فقط نگفتن دعا کنید و از نتیجه دعا سخنی نگفته باشند؛ نه، ثمره دعا برای امام زمان رو هم خود حضرت اشاره کرد؛ شما که برای تعجیل فرج من مهدی دعا می‌کنین در حقیقت این دعای برای تعجیل فرج، دعا برای فرج و گشایش خود شماست و این کد است عزیزان که امام زمان به ما دادند؛ یعنی اگر کسی قرض داره؛ مریض داره؛ بدهکاره؛ گرفتاری‌های اخلاقی و نفسانی داره؛ هر حاجت دیگری داره؛
تمامی این حوائج رو یه کاسه کنه و در قالب یک دعا این‌ها رو عرضه بدارد به محضر پروردگار و اون دعا برای تعجیل فرج مهدوی باشد؛ امام زمان فرمود: این دعا باعث فرج و گشایش در همه امور شما می‌شود چون دعا برای امام زمان از مصادیق احسان به امام است؛ مانند صدقه برای سلامتی حضرت است؛ جدای از این که وظیفه منتظرین ظهور است اما احسانی در حق امام تلقی می‌شود و این خاندان خانواده‌ای بودند که در برابر احسانی که به اون‌ها می‌شد به احسن وجه پاسخ می‌دادند.
امام مجتبی( علیه‌السلام) یک خادمی داشت که باغبان حضرت بود؛ گلی از بوستان امام مجتبی رو انتخاب کرد و به حضرت هدیه داد؛ حضرت در برابر هدیه او، این غلام رو در راه خدا آزاد کردند. آزاد کردن غلام یعنی بخشیدن حیات مجدد به او؛ او گریه کرد؛ عرض کرد: یا بن رسول الله العَبدُ وَ ما فِی یَدِهِ کَان لِمولاه، تمامی اعتبار و اختیار یک غلام و عبد از آن ارباب و مولایش است؛ من غلام شما هستم؛ دو: این باغستان و بوستان از آن شما بود و این گل هم از این باغستانی که متعلق به شما بود به شما هدیه دادم؛ شما در راه خدا من و آزاد کردین؛ تناسبی بین این دو نبود؟
حضرت فرمودند: مگر قرآن نخوانده‌ای؟ (وَ إِذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها )[3] یعنی آی مومنین اگر کسی به شما هدیه‌ای و تحیتی داد؛ شما به احسن وجه و به بهتر از اون هدیه پاسخ بدید؛ تو به من یه شاخه گل دادی؛ من به این آیه عمل کردم؛ تو رو در راه خدا آزاد کردم.
اگه من و شما در حق امام زمان دعا کنیم این نه تنها بی پاسخ نخواهد ماند بلکه بنابراین آیه شریفه، امام زمان به بهتر از این احسان به ما احسان خواهد کرد؛ مضافا بر این که این خاندان، خاندانی بودند که جواب بدی رو با خوبی می‌دادند.
بارها و بارها در تاریخ خوانده‌ایم که به امام مجتبی فحش می‌دادند؛ به امام باقر اون مرد شامی فحش داد؛ امام هم قرض او رو دادند؛ هم آوردند منزل سه روز از او پذیرایی کردند؛ هم به او مرکب سفر دادند و هم هدایایی به او دادند؛ خب جواب بدی رو با خوبی دادند؛ اون وقت اگر من و شما در حق امام دعا کنیم این دعای من و شما بی‌جواب می‌ماند؟ هیهات.
من یه جلوه از احسان مهدوی رو اشاره کنم و بعد ان شاء الله دعای ندبه رو زمزمه کنیم.
در یک صبح جمعه‌ای مرحوم سید ابن طاووس( رضوان الله تعالی علیه) یه صبح جمعه‌ای وارد سرداب مقدس سامرا شد؛ این‌ها مثل ما نبودند که حال مناجات سحرگاهی و صبحگاهی با امام زمان نداشته باشیم؛ همش دنبال کسلی و خستگی باشیم؛ نه، این‌ها کسانی بودند که تا آخرین لحظه عمر چنان بی قرار امام زمان بودند که خواب و خوراک رو از اون‌ها این غیبت گرفته بود.
صبح جمعه‌ای وارد سرداب سامرا شد که امیدواریم ان شاء الله هرچه زودتر با نابودی وهابیت و داعش این حرمین شریفین و حرمین شریفین سوریه هم با نابودی دشمنان امیرالمؤمنین در آزادی و امنیت کامل به روی عاشقان اباعبدالله مفتوح بشود ان شاء الله.
وارد سرداب سامرا شد؛ تک و تنها، صدای ملکوتی امام زمانش رو شنید که حضرت دارن مناجات می‌کنن؛ دقت کرد ببینه مناجات امام زمان چگونه است؟
شنید حضرت دارن از شیعیان خودشون جملاتی رو بر زبان جاری می‌کنند که خدایا این شیعیان ما از شعاع نور ما خلق شدند؛ اللّهُم إنَ شیعَتَنَا خُلِقَت مِن شُعاعِ أَنوَارِنَا و بَقیةِ طیِنَتَنَا، شیعیان ما از شعاع نور ما ائمه خلق شدند اما قَد فَعَلوُا ذُنوُباً کَثیِرَه إِتِکَالاً عَلی حُبِنَا وَ وِلَایَتِنَا، ما اهل بیت رو هم خیلی دوست دارند؛ محبت به ما دارند؛ ولایت ما رو پذیرفتند اما گناه هم انجام میدن.
سید میگه: دقت کردم ببینم امام این دعا رو که این گونه شروع کردند چگونه می‌خوان تمام کنند؟ شنیدم حضرت اشاره کردند؛ فَاصفَح عَنّیِ، خدایا به خاطر من مهدی از سر تقصیرات این شیعیان ما درگذر. این احسان مهدوی رو ببینید…
1: کمال‌الدین، شیخ صدوق، ج 2، ص 485
2: همان
3: سوره نساء، آیه 86
