رفقا به خدا قسم ما قدر نعمت بودن با امام رو نمیدونیم چون نچشیدیم. ما شیرینی یک نگاه امام زمان رو نچشیدیم که براش جون نمیدیم.
خدا رحمت کنه مرحوم آیت الله مجتهدی یه داستانی رو نقل میکردند از یه پیرمرد کفاش به نام عبدالکریم کفاش، که عبدالکریم کفاش کسی بود که چهل روز صبح و شام بر سیدالشهدا گریه کرد به این نیت که محضر امام زمان برسه و رسید ایشون میفرمود: که هفته ای یک مرتبه امام زمان میومدن دم دکه کفاشی این می نشستن باهاش یه چند دقیقهای صحبت میکردن، تشریف میبردن.
یه وقت حضرت ازش سوال کردن عبدالکریم ما هر هفته داریم میایم به تو سر می زنیم اگه یه هفته نیایم به تو سر بزنیم چی میشه؟
گفت: حرفش نزن دق می کنم.
چرا؟ چون شیرینی نشست و برخاست با امام رو چشیده، ما نچشیدیم. ما اصلا نمیدونیم این چه نعمتی است! ما اصلا ارزشش رو نمیفهمیم.
من یه چند تا نمونه به شما بگم؛ ما هزار جور تمنای بی مورد برای دنیامون داریم، چند دفعه به بخاطر دنیا حاضریم بریم حرم امام رضا متوسل به امام رضا بشیم؟
هزار جور تمنای دنیا داریم، چند بار رفتیم پیش امام رضا بگیم یا امام رضا زلف ما رو گره بزنید به در خونتون رها نکنید.
چرا نکردیم؟
چون قدرشو نمیدونیم، اصلا نمی فهمیم چه ارزشیه.
آقا چند دفعه رفتیم بگیم خدایا شکرت که ما در دوره امام امام زمان زندگی می کنیم. میدونی چرا نمیریم بگیم؟ چون اصلا نمیدونیم امام زمان بودن باهاش چه مزهای میده.
امام صادق میداند که سدیر صیرفی میگه: رفتم پشت در خانه امام صادق دیدم صدای فریاد امام صادق بلند، سیدی غیبتک نفت رقادی و ضیقت علی مهادی، آقای من، غیبت تو خواب رو از چشم من برد بستر راحت رو بر من تنگ کرد.
گفتم: امام صادق حجت خدا به کی داره میگه؟ دیدم کسی نیست حضرت به پهنا صورت اشک میریزه.
گفتم: آقا برا کی؟ فرمود: فرزند ما که در آینده میاد و غیبتی داره.
امام صادق میفهمه که امام زمان کیه که فرمود: لَوْ أَدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَیامَ حَیاتِی، اگر درک کنم امام زمان رو در طول دوره زندگیم خدمتش رو میکنم.
بعد ما تو دوره امام زمان داریم نفس میکشیم نه دنبالشیم، نه شکر نعمتش میفهمیم چیه، نه دعای فرجش می فهمیم چیه! چون نچشیدیم مزه ش رو.
بیاین یه نیت داشته باشیم برای امام زمان دعا کنیم. بذار امام زمان یه شب که نگاه می کنه بگه: بیست میلیون نفر دارن برای من دعا میکنند.
ما کمترین کاری که باید برای طلب معیت حضرت بکنیم این که دعا کنیم از همین امروز.