یکی از مهترین وظایف منتظران، مرزبانی و مراقبت از اندیشه‌ی ناب مهدویت است؛

با آیه‌ی پایانی سوره آل عمران، آیه‌ی دویستم این سوره محضرتون هستیم؛ «اَعوذُ بِالله مِن الشَیطانِ الرَجیم، یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا اِصبُروا وَ صابِروا وَ رابِطوا وَ اتَّقواااللهَ لَعَلَّکُم تُفلِحون»

من برای اینکه توجه شما خوبان به این آیه مضاعف بشه این نکته رو یادآور بشم؛

شخصی است به نام داوود رقی، میاد محضر مبارک امام صادق (علیه‌ الصلاة والسلام) و از معنای سلام به آقا رسول الله سوال می‌کنه؛

شاید ما تعجب کنیم؛ بگیم داوود آخه این چه سوالیه وقت امام رو می‌گیری؟ خوب سلام یعنی سلام؛ می‌گیم السلام علیک یا رسول الله؛

اما نه، جواب امام صادق (علیه‌ الصلاة والسلام) رو که می‌شنویم می‌بینیم داوود چقدر دقیق و تیز بین بوده؛ اجمال روایت رو محضرتون تقدیم می‌کنم؛امام فرمود: وقتی خدای علی اعلاء وجود نازنین خاتم الانبیاء و المرسلین و اهل بیت طاهرینشون رو (صلاة الله علیه اجمعین) آفرید و بعد شیعیانشون رو آفرید؛ از اون‌ها عهد و پیمان گرفت بر اینکه اهل صبر باشن در بعد فردی، اهل صبر باشن در بعد اجتماعی و اهل محافظت و مراقبت نسبت به ارزش‌ها باشن، تقوای الهی رو رعایت کنند به امید فلاح و رستگاری. در برابر این عهد و پیمان خداوند وعده داد که روزی خواهد آمد که تمام عالم می‌شود ارض السلام؛ یعنی صلح و آشتی و سلامت سراسر عالم و این کره زمین رو در بر خواهد گرفت؛ یعنی نور عدالت کل عالم رو در برمی‌گیره و هیچ گونه ناملایمتی، ظلمی وجود نخواهد داشت؛

پس ما با این دید سراغ این آیه میریم؛ اونچه که در اون روایت اومده که عهد و پیمان گرفته شده دقیقا در این آیه اومده؛ مخاطب امت اسلامن؛ ای کسانی که ایمان آوردید، اِصبِروا؛ اِصبِروا یعنی چه؟ اِصبِروا یعنی تمام توان خودتون رو به کار بگیرید در رسیدن به هدفتون؛ چون انسان در رسیدن به هدفش با موانعی روبرو میشه؛ گردنه‌هایی در مقابل او قرار می‌گیره؛ با مصیبت‌ها و ناملایماتی رو به‌ رو میشه؛ اِصبِروا یعنی اِی انسان توان تو فوق اون چیزی است که تو فکرش رو می‌کنی؛

تو با اتکای به قدرت نامتناهی الهی نشدنی‌ها رو می‌تونی شدنی کنی؛ کوه رو می‌تونی از جا بکنی؛ پس برو پیش؛ نمی‌شود و نمی‌توانم نداریم؛ اِصبِروا؛ صبر و استقامت و نهراسیدن از شکست‌ها و کاستی‌ها و با توکل به خدا پیش رفتن؛ این بیشتر در بعد فردی است؛

دو، وَصابِروا، صابِروا از همون واژه‌ی صبره؛ یه وقت ناملایمات و فشارها و سختی‌ها بر یک جامعه بر یک امتی وارد می‌شود؛ اینجا هم خطاب به آیه اینه که، ای امت اسلام، ای امتی که ایمان و باور به خدا دارید؛ از سختی‌ها نهراسید؛ از گردنه‌های صعب‌العبوری که فراروی شماست نترسید؛

چون شما خدا رو دارید؛ صبر و استقامت در برابر فشارها، تهدیدها، تحریم‌ها، سختی‌ها داشته باشید و بروید جلو؛ یعنی باز در بعد اجتماعی پیام صابِروا اینه که نمی‌توانیم نداریم؛ شما اراده کنید و به پیش بروید چون ایمان دارید در پرتو ایمانتون می‌توانید همه‌ی موانع رو پشت سر بگذارید؛

سوم، وَ رابِطوا، رابِطوا از ربط میاد؛ راغب اصفهانی در کتابی که واژه‌های قرآنی رو معنا می‌کنه به نام مفردات؛ میگه: رابِطوا یعنی حافِظوا؛ محافظت و مراقبت بکنید؛ خوب وقتی صحبت از محافظت و مراقبت میاد ما دو نکته رو با تامل بهش می‌رسیم؛

یکی اینکه یک شیئی یک حقیقت ارزشمندی است؛ دو، این حقیقت ارزشمند دشمن داره، در معرض ربوده شدن هست؛

اونچه رو که از این آیه می‌فهمیم اینه که، چیز و حقیقت ارزشمندی وجود داره این در معرض ربوده شدن و خطر و آسیبه؛ اون چیه؟

خوب این نکته رو باز مستحضر هستید؛ تبیین آیات قرآن بر عهده‌ی رسول خداست، بر عهده‌ی اهل بیت طاهرین است (صلوة الله علیهم اجمعین) روایات میاد این رابطوا را باز می‌کند؛ از جمله رابِطوا، نسبت به نمازتون محافظت و مراقبت داشته باشید؛

نماز معراج و پلکان صعود در سیر اِلی الله است؛ دشمن داره؛ سستیِ در نماز نکنید؛ دو، نسبت به ولایت و امامت محافظت و مراقبت داشته باشید؛ چرا که این نعمت عظیم و بزرگ دشمن داره؛ دشمن اگه این رو تونست ازتون بگیره دیگه کارتون نداره؛ ولی تا این نعمت رو دارید دست از سرتون بر نمی‌داره؛ سه، روایت آقا امام باقر (علیه آلاف والتحیه والثناء) رو دارید که می فرمان: «رابِطوا اِمامَکم المُنتَظَر» از اون امام زمانی که چشم به راهش هستید، منتظر شماست و چشم به راه هستید که او بیاد نسبت به این اندیشه، نسبت به این اعتقاد محافظت و مراقبت داشته باشید؛

چرا این تاکید رو قرآن داره؟ چون شما اگر ببینید تلاش‌های دشمن رو در این رابطه، از شیوه‌های مختلفی داره استفاده می‌کنه که ضربه بزنه به این اعتقاد و من و شما رو از امام زمان جدا کنه؛ این اعتقاد رو از من و شما بگیره؛ گاهی از طریق مدعیان دروغین، گاهی از طریق شبه افکنی‌ها و انکارها و مسائل دیگری که در این رابطه هست با تمام وجود آمده است به میدان که این اعتقاد رو ضربه بزنه؛ تضعیف بکنه؛

با خرافات و امثال این‌ها، پیام رسای این آیه‌ی نورانی اینه که آی منتظران با تمام وجود بیاید به میدان و محافظت و مراقبت از این اندیشه‌ی ناب رو داشته باشید تا هر چه زودتر زمینه‌های ظهور به فضل الهی هموار بشه و ما شاهد عِطر پاکی‌ها و نور عدالت در سراسر گیتی باشیم؛ خوب همه‌ی این ها باید در چارچوب تقوا و عبودیت و بندگی خدا باشه؛ «وَ تَقوُااالله» تقوای الهی رو رعایت بکنیم؛ «لَعَلَکُم تُفلِحون»؛ به امید آنکه به قله‌های فلاح و رستگاری دست پیدا بکنیم؛ به امید اینکه این 4 توصیه نورانی که از زیباترین بیان‌ها برای وظایف منتظرانِ، در واقع این جا انتظار رو به زیبایی معنا می‌کنه؛ صبر و استقامت و نهراسیدن از مشکلات و گرفتن این پیام‌های نورانی قرآن که می‌فرماد:

سست نشید؛ غمگین نشید؛ شما برترید؛ اگر ایمان و باورداشته باشید؛ یا در بیان‌های دیگری داریم که فرمود: اگر خدا رو یاری کنید، خدا شما رو یاری می‌کنه؛ یعنی این دعوته به یاری خدا هم برای اینه که من و شما به جایی برسیم؛ «اِن تَنصرُالله یَنصُرکُم وَ یُثَبِت اَقدامَکُم[1]» پس در پرتو توکل به خدا و استمداد از قدرت لایزال الهی می‌توان به قله‌های بلند و رفیع دست پیدا کرد و نام خودمون رو در لیست و زمره زمینه سازان ظهور ثبت و ضبط بکنیم.

1: سوره محمد، آیه7