زندگی پس از ارتباط داشتن با امام زمان( علیه‌السلام) شروع می‌شه. بعضی از نیازها برای انسان نیاز حیاتی‌اند اما خوب دیده نشده‌اند، خوب معرفی نشده‌اند.

رابطه‌ی عاطفیه بین نوزاد و مادر یک نیاز حیاتیه که اخیراَ فهمیده شده. اخیراَ دانش بشری متوجه این شده که اگر نوزادی به دنیا بیاد غذاش و بدن؛ آبش و بدن؛ شیر نیاز داره بدن؛ جاش و تمیز کنن اما مادر بچه ‌رو بغل نگیره، اندیشمندان اخیراَ می‌گن، می‌گن بعد از 6 ماه این بچه از دنیا خواهد ‌رفت. نیاز عاطفیه نوزاد نسبت به مادر یک نیاز حیاتیه، مثل آب خوردن، مثل غذا خوردن.

یک ‌کمی اگر رفقا دقت کنیم، وقت بگذاریم برای رابطه برقرار کردن روحی با امام زمان کم کم این نیاز در ما بیدار می‌شه، لذتش رو می‌بریم. کم کم دنیای پس از برقراری ارتباط با امام زمانمون رو خواهیم چشید، تجربه خواهیم کرد که یک دنیای به ‌شدت متفاوته؛ همون ‌جور که نوزاد رو اگر مادر در آغوش نگیره، می‌گن می‌میره نوزاد؛ روح انسان هم می‌میره اگر ارتباط با آقای خودش نداشته باشه.

کارتون کم کم به این‌ جا خواهد کشید که تا نرید یک جایی که حضرت حضور دارند بی‌قراریتون برطرف نخواهد شد، بعد کم کم کارتون به این‌جا می‌کشه که به محافل و موقعیت‌های معنوی که حضرت عنایت دارند؛ باید ببرند شما رو، چون دیگه آروم نمی‌شین. بعد کم کم کارتون به کجا می‌کشه؟ به این که گاهی باید حضرت رو، خدمتشون برسید. یک بار باید حضرت رو ببینید تا آروم بشید، بعد یک بار که دیدی حضرت رو در عالم رویا یا بیداری، بعد کارت به این جا می‌کشه که دیگه نمی‌تونی دوریش و تحمل کنی.

از اون به بعد حیات طیبه به آدم عنایت می‌شه، حیاتی بسیار متفاوت. ماهیتاَ دیگه فرق می‌کنه. یک آقایی هست او به ما توجه داره اگرچه ما به او غافل باشیم. مثل مادر که به کودک توجه داره اگر چه بچه غفلت داشته باشه از مادر. نوزاد چی می‌فهمه بیاد دست مادرش رو ببوسه بگه مادر ازت تشکر می‌کنم، شما خیلی به من توجه دارین. نوزاد چی می‌فهمه این ‌حرف‌هارو.

یک کمی اگر وقت بگذاریم برای رابطه برقرار کردن روحی با امام زمان، کم کم این نیاز در ما بیدار می‌شه.