سئوال :

اگه ذوالقرنین سد محکمی ساخته بود پس الان هم باید اثری ازش باقی مونده باشه! ممنون میشم پاسخ بدید.

پاسخ :

این گونه موارد اگر شواهدی از نظر باستان شناسی از نظر تاریخ عمومی جهان و جغرافیایی جهان پیدا نشه ما به عنوان کلام وحی اصل قضیه را می‌پذیریم ولو ندانیم کجا اتفاق افتاده… همین‌جور که قرآن مجید از جنگ حنین اسم می‌بره (حنین اونجایی که این جنگ اتفاق افتاده که حنین در اطراف مکه بوده) چون بعد از فتح مکه، رسول‌الله با مسلمانان رفتن به نظر مسلمانان مطلع شدن قبیله حوازن با چند تن از قبایل دیگه همدست شدن می‌خوان به مکه حمله کنند. و پیش دستی کردن رفتن.

تا الان هم با تمام جستجوها و مطالعات میدانی که شده، محل این دره حنین را نتواستن شناسایی کنند. یکی از محققین که زمان ما پرفسورمحمد حمید الله با 30سال فاصله 2 بار رفته عربستان میدان‌های جنگ اون زمان را بررسی علمی کرده و کتابی هم نوشته در ایران به نام رسول اکرم  در میدان جنگ ترجمه شده، ایشون میگه من با فاصله 30 سال 2 بار رفتم می‌گه دره حنین را بومیان هم نتونستن به ما بگن!

خب حالا ما نمی‌دونیم دره حنین کجاست آیا همچین چیزی اتفاق نیفتاده؟! خب اتفاق افتاده منتهی جا شو نمی‌دونیم. اگر که قرآن مجید قضیه را نقل می‌کنه چون ما کلام وحی را قبول داریم و ذره ای بطلان و انحراف و تحریف درش راه نداره این را می‌پذیریم.

اما در خصوص ذوالقرنین آخرین تحقیقات و بررسی‌های علمی نشون می‌ده که مقصود از ذوالقرنین که در قرآن مجید مطرح شد همون کوروشه منتهی حالا در زمان شاهنشاهی، کوروش را ایرانیزه کردن؛ بهره برداری‌های سیاسی ازش کردن، این بهره برداری ها واقعیت را عوض نمی‌کنه کوروش یک حاکم عادل بوده، آنچه قرآن مجید در وصف ذوالقرنین وصف می‌کنه منطبق با کوروشه اینا مسلم شده امروز البته اولین کسی که این نظریه علمی رو مطرح کرد ( که بعدها بزرگانی مثل علامه طباطبایی در تفسیر المیزان این را پذیرفته اند) ابوالکلام آزاد که یکی از دانشمندان هند بود و معاصر هم بود. ایشون پژوهش‌های گسترده‌ای کرده و الان هم پذیرفته شده و شواهدی و قرائنی هم در جغرافیای جهان و هم در تاریخ جهان پیدا شده و بدست آمده که نشون میده که – ولو نه در حد یقین – اما به صورت ظن قوی نشون می‌ده که محل اون سد در قفقاز بوده؛ جاشم الان مشخصه جایی که اون‌جا اون سد بنا شده منطقش هم مشخص شده و شناسایی شده و مقصود از قوم یأجوج و مأجوج هم مغول بوده، که ذوالقرنین این سد را برای جلوگیری از نفوذ این‌ها ساخت که این‌ها نتونستن از اون منطقه و از اون گذرگاه عبورکنند. منتهی یأجوج مأجوج به اصطلاح تغییر یافته نام قدیمی و باستانی مغول بوده. و کسانی که بخوان بیشتر مطالعه بفرماین همون کتاب ابوالکلام آزاد و همچنین می‌تونن در تفسیر المیزان و همچنین در تفسیر کوثر مطالعه بفرمایند و اخیرا هم یه مصاحبه علمی و نشست علمی داشتیم در فصل نامه تخصصی کلام به نام تاریخ در آیینه پژوهش در شماره بهارش چاپ شده ذوالقرنین در قرآن آیا کیه این اون‌جا بحث شده.

علامه طباطبایی در جلد 13 تفسیر مشهور المیزان که سوره کهف هم در آنجاست که این بحث را مطرح فرمودند مرحوم علامه طباطبایی، شش نظریه و شش قول نقل می‌کند به ترتیب حرف ابجد (الف ب ج د) به نظریه ششم که می‌رسه، همون نظریه‌ی ابوالکلام آزاده، همون نظریه‌ای که میگه مقصود از ذوالقرنین در قرآن مجید کوروش بوده، گرچه خودش در آخر میگه تلخیص کرده‌ام. اون پنج قول دیگه را نقل می‌کند و رد می کنه؛ مثلا اسکندر بوده… یا یکی از پادشاه‌های یمن بوده… هر پنج تا را نقل می‌کنه و رد می‌کند به ششم که می‌رسد همون قول ابوالکلام آزاده را به خوبی تقریر می‌کند تا آخر بیان می‌کند دلایلش رو بیان می‌کنه. اون ‌وقت نظرخودش رو این‌جور می‌فرماید: (تفسیر المیزان جلد 13 صفحه 396 با چاپی که من دارم) می فرماید: “هذِهِ جُملَةٌ مَالخصناهُ مِن کَلامِهِ” این مجموع اون چیزیه که ما از کلام ابوالکلام آزاد تلخیص کردیم، ” وَ هُوَ وَ اِن لَم یَخلُو اِن اَعتِرافَ ما فِی بعضِ اطراف” گرچه به بعضی از جزئیات این نظریه اشکال وارده و خالی از اشکال نیست “لکِنَّهُ او فَهُوَ اِنطِباقٌ عَلی الآیاتِ وَ اَقرَبُ عَلی القبولِ مِن غَیرِهِ” لکن این نظریه از بین نظریه‌ها روشن‌ترین انطباق را داره، از همه بیش‌تر با آیات تطبیق می‌کنه و بیش از اقوال نظریات دیگر به قبول نزدیک‌تره.

اگر فرصت کردید مجله تاریخ- نشریه تخصصی تاریخ- در آینه پژوهش شماره 19 را ملاحظه بفرمایید، آنجا در اول نشریه یک نشست علمی است با حضور یکی از کارشناسان، اون‌جا بررسی شده تلفن این نشریه را عرض می کنم و اگر در شهرستانشان تشریف دارند بعد از کد قم 2113689 شماره تلفن را تکرار می کنم 2113689 نشریه تخصصی- فصل نامه تخصصی- تاریخ در آینه پژوهش شماره 19، اون نشست علمی رو اون مذاکرات علمی رو ملاحظه بفرمایند.

برگرفته از فایل صوتی رادیو معارف، شبهات تاریخی، جلسه دوم و پنجم، استاد مهدی پیشوایی