بچه ی بازیگوش ِ راه آهن، دوست داره روی ریل ها راه بره، چند قدمی که راه رفت تعادل خودش رو از دست میده و به طرفی می افته
ولی بعضی دست توی دست یکی دیگه، بدون اینکه به طرفی بلغزند پیش میروند…
زندگی شبیه ریل های قطاره
روزگار مجردی، حرکت تنهایی به روی ریل هاست که سرانجامش افتادن و نرسیدن است
و وقتی پای همسر به میان می آید میشود مسیر زندگی را تا انتها قدم زد.
? نقره سپید/رنجبر/ص۸
