در جنگ اُحُد، وقتی حضرت علی(علیه السلام) آن رشادت‌ها و از خودگذشتی‌هایی را نشان داد، جبرئیل ندا داد: «لا سَیف إلّا ذوالفَقار وَ لا فَتی إلّا عَلی»، و کسانی که در آنجا بودند آن ندا را از آسمان شنیدند…

زید بن وهب به ابن مسعود گفت: پایداری علی در اُحُد مایه‌ی تعجب است! ابن مسعود می‌گوید: اگر تو تعجب می‌کنی، به تحقیق، ملائک از آن تعجب کردند! مگر نمی‌دانی جبرئیل در آن روز در حالی که به آسمان می‌رفت، گفت: «لا سَیف إلّا ذوالفَقار وَ لا فَتی إلّا عَلی»؟ زید گفت: از کجا فهمیدند ندای جبرئیل است؟ ابن مسعود پاسخ داد: مردم، صدای بلند را شنیدند که از آسمان این مطلب را فریاد می‌زند، از پیامبر در موردش سؤال کردند، ایشان فرمودند: این صدای جبرئیل است.

در جلد ۴۲ بحار نیز حدیثی نقل شده که: جبرئیل بعد از شهادت حضرت علی(علیه السلام) با صدایی که هر فرد بیدار، آن را می‌شنید چنین ندایی سر داد: به خدا سوگند! پایه های هدایت منهدم شد، ستارگان آسمان و نشانه های تقوا خاموش شد و ریسمان‌های محکم، پاره گشت! پسر عموی محمدمصطفی کشته شد، وصی و برگزیده کشته شد…

الخصال، ج۲، ص۶۰۰ و ۶۰۷

الإرشاد، ج۱، ص۸۷ و ۸۳