م ح م د
در این باره چهار مدل روایات به ما رسیده است: ۱- جایز نیست مطلقا. ۲- جایز نیست تا هنگام ظهور. ۳- جایز است در صورت نبودن خطر و تهدید. ۴- جایز است.
روایاتی داریم که در آن به صراحت، اشاره به نام خاص حضرت شده؛ بعنوان نمونه: امام صادق علیه السلام فرمودند «خلف صالح از فرزندانم، مهدی ست. نامش محمد و کنیه اش ابوالقاسم…» در کتاب کشف الغمه جلد دوم و کتاب کمال الدین، این حدیث آمده است.
گاهی دانشمندان شیعه هم در کتب شان، نام حضرت را نقل کرده اند: افرادی چون شیخ مفید، سیدِ مرتضی، شیخ طوسی، شیخ صدوق، علامه حلی، محقق کرَکی، اِربِلی، علامه مجلسی، شهید اول، قاضی نعمان…
این مساله، در منابع اهل سنت هم دیده شده؛ از افرادی همچون ابن کثیر، زرکلی، پاورقی سنن ابی داود، قندوزی…
نتیجه اینکه تنها راه جمع بین روایات، این است که بگوییم در زمان غیبت کبری، اگر بردن نام آن حضرت، موجب ضرر و زیان نگردد جایز است. به قول معروف (هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد)
منابع در درسنامه مهدویت، ج۱، ص۲۰۲-۲۱۵
