فلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ، لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ [صافات/۱۴۳و۱۴۴]
اگر او از تسبیح گویان نمی بود، حتما در شکم ماهی تا روزی که خلق مبعوث شوند، باقی می ماند.
حضرت یونس در معده نهنگ قرار داشت؛ جای هضم هر چیزی! نه هوایی، و نه نور و روشنایی! به عبارتی در بدترین موقعیتِ حیات بود! خدایی که قدرت دارد بنده اش را تا روز قیامت در چنین موقعیتی زنده نگه دارد، آیا قدرت ندارد حجتش را در شرایط طبیعی نگه دارد؟! جالب است که در این صورت نهنگ هم لازم بود تا قیامت زنده بماند. اگر عمر طولانی محال بود، معنا نداشت خداوند بفرماید: لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُون.
(قافله سالار، ص۱۴۵)
امام مجتبی علیه السلام فرمودند: خدا به او (حضرت مهدی علیه السلام) عمر طولانی می دهد، سپس همانند جوانی کمتر از چهل سال او را ظاهر می کند تا معلوم شود خداوند بر هر کاری تواناست.
(کمال الدین، ج۱، باب۲۹، ح۲)
دوران تبلیغ حضرت نوح ۹۵۰ سال بود (سوره عنکبوت/۱۴). به بیان نورانی امام صادق علیه السلام، حضرت نوح ۲۵۰۰ سال عمر نمود (بحار، ج۱۱، ص۲۸۵). به اذن خدا، غذا و نوشیدنی عُزَیر به مدت ۱۰۰ سال تر و تازه باقی ماند (بقره/۲۵۹). سالم ماندن اصحاب کهف به مدت ۳۰۹ سال بدون آب و غذا (کهف/آیات ۱۷ به بعد) و…
آری! مرگ دلیل می خواهد، نه حیات…
