یکی از بزرگ ترین درسهای سوره یوسف «چگونگیِ برخوردِ حضرت یعقوب با مساله ی غیبت ولیّ خداست!» او همیشه در حال گریه بود، در حالی که در مقام عصمت قرار داشت و می بایست هر کارَش “یاد خدا” باشد. پس اگر گریه بر یوسف، جزئی از سلوک ایشان به سوی خدا محسوب نمی شد، دیگر ایشان آنطور گریه نمی کرد! مگر نه اینکه انبیاء حتی از کارهای مباح هم پرهیز می کردند.

ایشان بر آن واقعه، به قدری گریه کرد که چشم هایش سفید و کمرش خم شد، و حتی زمانی که به جنون متهم گشت نیز دست از گریه برنداشت. پس باید با بلا و غیبتِ ولیّ خدا اینگونه برخورد کرد، نه آنکه ولی خدا مبتلا باشد و ما در غفلت!

عزیزٌ عَلَیَّ اَن تُحیطَ بِکَ دونَیِ البَلوی…

فرازهای دعای ندبه را با تأمل بیشتری بخوانیم

این جاست که متوجه می شویم چرا در بعضی روایات، غیبت امام زمان را به غیبت حضرت یوسف تشبیه کرده اند؛ بدان! مبتلاترین فرد در غیبت یوسف، خود یوسف بود! در غیبت صاحب الزمان هم، مبتلاترین شخص، خود حضرت است! از این رو تحمل غیبت برای ایشان از همه ی دیگر انسانها، دشوارتر و سخت تر می باشد…