یکی از عواملی که باعث جدایی عده ای از سیدالشهدا و حتی قرار گرفتن آنها در جبهه ابن زیاد شد، این بود که می خواستند دنیا و آخرت را با هم جمع کنند. آنها با خود تصفیه حساب نکرده بودند تا بتوانند یکی از این دو را انتخاب کنند؛ لذا خدا زمینه ی امتحان را پیش آورد تا هر کس، عیارِ خویش بداند.
عده ای گفتند «نه همراه سیدالشهدا می جنگیم و نه با ابن زیاد درگیر می شویم…» امکان ندارد کسی بتواند دین خود را حفظ کند اما در مقابل باطل، از حق دفاع نکند! اراده ی جمع بین این دو موجب شد که عده ای به خیال اینکه سرانجام، صلح خواهد شد به همراه لشکر ابن زیاد به کربلا بروند، اما کم کم کار به جایی رسید که در جنایات، از یکدیگر سبقت می گرفتند تا مبادا کسی نزد ابن زیاد از کم کاری آن ها گله کند!
آنها تصور می کردند “بودن در لشکر ابن زیاد، در صورتی که کار به کشتار و ریختن خون سیدالشهدا نیانجامد، جرم نیست” غافل از اینکه به محض صف بندی میان حق و باطل، باید به هر قیمتی که شده در جبهه حق قرار گرفت.
حر که شخصیت بسیار محترم و فوق العاده ای است و با توجه به شرایطش، با رجوع به امام حسین معجزه کرد، هنگامی که برای عذرخواهی آمد، به امام گفت: «گمان نمی کردم کارِ ابن زیاد با شما به اینجا برسد!» در حالی که این فکر از اساس غلط است.
امروز نیز آمادگی برای ظهور از وظایف منتظران است و از آنجا که ظهور، ناگهانی واقع می شود باید همیشه مراقب انتخابهای خود باشیم!
راستی آیا بین تاریخ کربلا و اوضاع زمانه ی ما، شباهتی نیست؟!
چند نکته مهم:
۱٫ زمانی ظهور محقق می شود که دیگر کربلا تکرار نشود. در اینکه دیگر واقعه کربلا برای امام مهدی (علیه السلام) تکرار نخواهد شد تردیدی نیست، اما مساله این است که لازمه ی ظهور، وجود «یارانی» از جنس «یاران عاشورایی» در رکاب امام مهدی علیه السلام است.
۲٫ تردیدی نیست که امام هر عصر و زمانی، همیشه از انسانها یاری می طلبد و هر کسی با هر گذشته ای می تواند اراده نماید و عاقبتی خوش و نورانی را در رکاب امام زمانش رقم بزند. اگر کسی به دنبال حق باشد و بخواهد در مسیر هدایت قرار بگیرد، خداوند قطعا با رویدادهای متفاوتِ تاریخ، او را روشنگری کرده و حجت را بر او تمام خواهد کرد. آن وقت است که اگر کسی حق را بفهمد و در عمل به آن تمام تلاش خود را به کار گیرد، دیگر از صراط مستقیم خارج نمی گردد.
۳٫ مساله این است که منتظران باید [در این ثانیه های دوران غیبت] بر خود مراقبت کنند تا عیار انتظارشان آنقدر بالا برود که هنگام رویارویی دین و دنیا، بتوانند دنیا را (شهرت، ثروت، شهوت، مقام، جان، خانواده و هرچه را) فدای دین نمایند. رسیدن به این مرحله، که «بالاترین مرحله و نورانی ترین مرحله ی انتظار» است نیاز به تمرین دارد، که از خدا می خواهیم به همه ما، توفیق دین داری و دین یاری [در حد اعلایش را] نصیب و روزی گرداند.
۴٫ برای قرب به خدا و تاثیرگذار بودن بر امر فرج، هیچ کس حق ندارد نا امید باشد، دریچه ی امید که جای خود، واقعا دروازه ی امید به خدا همیشه باز است. فقط باید مراقب این باشیم که انتظار مانند نور، شدت و ضعف دارد. برای رسیدن به مراحل بالای انتظار باید دائما در حال تمرین باشیم. آن وقت است که منتظران را همان مجاهدان حق در نبرد باطل خواهی دید… اگر برای شناختِ حق تلاش نماییم و نیز در راستای عمل به آن حقوق، اهل سعی و حرکت باشیم، نه تنها حضرت دست مان را خواهد گرفت، بلکه گرمای حضورش را کنار خویش احساس خواهیم نمود، ان شالله
