حکَم بن ابی نعیم میگه: مدینه، خدمت امام باقر (علیه السلام) رسیدم، عرض کردم: من بین رکن و مقام نذر کرده ام از مدینه بیرون نروم تا بدانم شما قائم آل محمد هستید یا نه؟ حضرت هیچ پاسخی به من نفرمودند. ۳۰ روزی گذشت… سپس در مسیری دوباره ایشان را دیدم، فرمودند: ای حَکم! تو هنوز اینجایی؟ گفتم: بله، من که عهد خودم را به شما عرض کردم و شما پاسخی نفرمودید. ایشان فرمود: فردا صبح زود، بیا منزل ما. فردا رفتم خدمت ایشان، گفتند «مطلبت را بپرس»
گفتم: نذر کرده ام از مدینه خارج نشوم تا اینکه بدانم شما قائم آل محمد هستید یا نه؟ اگر هستید در کنارتان خدمت کنم وگرنه در روی زمین بگردم و در طلب معاش بَرآیم. فرمودند: ای حکم! همه ی ما قائم به امر خدا هستیم. پرسیدم آیا شما مهدی هستید؟ فرمودند: همه ما به سوی خدا هدایت می کنیم. عرض کردم آیا شما صاحب شمشیر هستید؟ فرمودند: همه ما صاحب و وارث شمشیر هستیم (و شمشیر پیامبر نزد ماست)، پرسیدم شما آن هستید که دشمنان خدا را می کشد و دوستان خدا بوسیله ی او عزیز می شوند…؟
فرمودند: ای حَکم! چگونه من، او باشم! در حالیکه به ۴۵ سالگی رسیده ام؛ حال آنکه «صاحب این امر از من به دوران شیرخوارگی نزدیک تر و هنگام سواری چالاک تر است».
کافی، ج۱، ص۵۳۶، ح۱
