کسی که نتوانسته از دلبستگی هایش رها شود:
یا هرگز توفیق همراهی با ولیّ خدا را پیدا نخواهد کرد یا هرچند توفیق همراهی پیدا کند نخواهد توانست تا انتهای مسیر “هم قدم او” باشد و سرانجام، جایی، راهش از راهِ ولیّ خدا جُدا خواهد شد!
تاخیرها، سُستی ها، کم معرفتی ها… و از همه مهمتر “گیرِ دنیا بودن” گاهی سبب می شود انسان حتی تا مَرزِ ریختن خون امام پیش رود!! چنانچه این اتفاق برای کوفیانِ سال ۶۱ هجری افتاد، همان کسانی که برای امام زمانشان نامه نوشتند و ایشان را دعوت کردند اما سرانجام برای حفظ دنیای خود و کسب غنیمت از یکدیگر سبقت می گرفتند!!
چند نکته مهم:
1. زمانی ظهور محقق می شود که دیگر کربلا تکرار نشود. در اینکه دیگر واقعه کربلا برای امام مهدی (علیه السلام) تکرار نخواهد شد تردیدی نیست، اما مساله این است که لازمه ی ظهور، وجود «یارانی» از جنس «یاران عاشورایی» در رکاب امام مهدی علیه السلام است.
2. تردیدی نیست که امام هر عصر و زمانی، همیشه از انسانها یاری می طلبد و هر کسی با هر گذشته ای می تواند اراده نماید و عاقبتی خوش و نورانی را در رکاب امام زمانش رقم بزند. اگر کسی به دنبال حق باشد و بخواهد در مسیر هدایت قرار بگیرد، خداوند قطعا با رویدادهای متفاوتِ تاریخ، او را روشنگری کرده و حجت را بر او تمام خواهد کرد. آن وقت است که اگر کسی حق را بفهمد و در عمل به آن تمام تلاش خود را به کار گیرد، دیگر از صراط مستقیم خارج نمی گردد.
3. مساله این است که منتظران باید [در این ثانیه های دوران غیبت] بر خود مراقبت کنند تا عیار انتظارشان آنقدر بالا برود که هنگام رویارویی دین و دنیا، بتوانند دنیا را (شهرت، ثروت، شهوت، مقام، جان، خانواده و هرچه را) فدای دین نمایند. رسیدن به این مرحله، که «بالاترین مرحله و نورانی ترین مرحله ی انتظار» است نیاز به تمرین دارد، که از خدا می خواهیم به همه ما، توفیق دین داری و دین یاری [در حد اعلایش را] نصیب و روزی گرداند.
4. برای قرب به خدا و تاثیرگذار بودن بر امر فرج، هیچ کس حق ندارد نا امید باشد، دریچه ی امید که جای خود، واقعا دروازه ی امید به خدا همیشه باز است. فقط باید مراقب این باشیم که انتظار مانند نور، شدت و ضعف دارد. برای رسیدن به مراحل بالای انتظار باید دائما در حال تمرین باشیم. آن وقت است که منتظران را همان مجاهدان حق در نبرد باطل خواهی دید… اگر برای شناختِ حق تلاش نماییم و نیز در راستای عمل به آن حقوق، اهل سعی و حرکت باشیم، نه تنها حضرت دست مان را خواهد گرفت، بلکه گرمای حضورش را کنار خویش احساس خواهیم نمود، ان شالله
