میان امام حسین و حضرت مهدی (علیهماالسلام) علاوه بر صفات و ویژگیهای مشترکی چون «عصمت، علم، مهربانی، شجاعت، حکمت…» پیوندها و شباهت های دیگری هم وجود دارد که قابل تامل است!
القابی چون «غَریب»، «طَرید؛ طرد شده» و «شَرید؛ آواره» که به هر دوی این بزرگواران، نسبت داده شده از جمله ی این شباهت هاست. اینکه در اعمال شب نیمه ی شعبان – که شب میلاد حضرت مهدی است – زیارت امام حسین وارد شده، نکند به این جهت باشد که بخواهد به «مردم عصر غیبت» توجه دهد که حسین علیه السلام امامِ کسانی بود که او را به «العَجَل» خواندند، اما در آخر، او را تنها گذاشته و غریبانه به شهادت رساندند! مبادا منتظرین چنین کنند!
آگاه باشیم! که زور و زَر و تزویر و شهوت… خونِ امام را مباح خواهد کرد!! وجود این تمایلات نفسانی، امروز هم بر تنهایی و غربت ولیّ عصر علیه السلام بی اثر نخواهد بود! ((جهت تعجیل در امر فرج، با هواهای نَفس خود مبارزه کنیم.))
چند نکته مهم:
۱٫ زمانی ظهور محقق می شود که دیگر کربلا تکرار نشود. در اینکه دیگر واقعه کربلا برای امام مهدی (علیه السلام) تکرار نخواهد شد تردیدی نیست، اما مساله این است که لازمه ی ظهور، وجود «یارانی» از جنس «یاران عاشورایی» در رکاب امام مهدی علیه السلام است.
۲٫ تردیدی نیست که امام هر عصر و زمانی، همیشه از انسانها یاری می طلبد و هر کسی با هر گذشته ای می تواند اراده نماید و عاقبتی خوش و نورانی را در رکاب امام زمانش رقم بزند. اگر کسی به دنبال حق باشد و بخواهد در مسیر هدایت قرار بگیرد، خداوند قطعا با رویدادهای متفاوتِ تاریخ، او را روشنگری کرده و حجت را بر او تمام خواهد کرد. آن وقت است که اگر کسی حق را بفهمد و در عمل به آن تمام تلاش خود را به کار گیرد، دیگر از صراط مستقیم خارج نمی گردد.
۳٫ مساله این است که منتظران باید [در این ثانیه های دوران غیبت] بر خود مراقبت کنند تا عیار انتظارشان آنقدر بالا برود که هنگام رویارویی دین و دنیا، بتوانند دنیا را (شهرت، ثروت، شهوت، مقام، جان، خانواده و هرچه را) فدای دین نمایند. رسیدن به این مرحله، که «بالاترین مرحله و نورانی ترین مرحله ی انتظار» است نیاز به تمرین دارد، که از خدا می خواهیم به همه ما، توفیق دین داری و دین یاری [در حد اعلایش را] نصیب و روزی گرداند.
۴٫ برای قرب به خدا و تاثیرگذار بودن بر امر فرج، هیچ کس حق ندارد نا امید باشد، دریچه ی امید که جای خود، واقعا دروازه ی امید به خدا همیشه باز است. فقط باید مراقب این باشیم که انتظار مانند نور، شدت و ضعف دارد. برای رسیدن به مراحل بالای انتظار باید دائما در حال تمرین باشیم. آن وقت است که منتظران را همان مجاهدان حق در نبرد باطل خواهی دید… اگر برای شناختِ حق تلاش نماییم و نیز در راستای عمل به آن حقوق، اهل سعی و حرکت باشیم، نه تنها حضرت دست مان را خواهد گرفت، بلکه گرمای حضورش را کنار خویش احساس خواهیم نمود، ان شالله
