مصیبت و بلا، رشته ی تعقلات به غیر خدا را قطع می کند، ناخالصی ها را از بین می برد و انسان را از فتنه ی نفس و گرفتاری به آن نجات میدهد.
حضرت یعقوب ۲۰ یا به نقلی ۴۰ سال به دردِ فراق یوسف مبتلا شد؟ بی شک خدا نمی خواهد انسانِ مؤمن را اذیت کند، بلکه قصد دارد او را به وسیله ی بلا، مخلص کند تا قلبش فقط متوجه خدا باشد؛ بلا بهترین نردبان سلوک است.
در این میان، سلوکِ بلای اولیای خدا مؤثر تر و راهگشا تر است چرا که بلای ما به اندازه ی خود ما سلوک دهنده است ولی بلای اولیاء خدا به اندازه ی عظمت ایشان است، از این رو در دعای ندبه خدا را به خاطر ابتلائاتِ اولیائش حمد می کنیم که «اللهُمَّ لکَ الحَمدُ عَلی ما جَری فی قَضائِکَ فی اولیائک»
مقام “شناختِ حمد بر قضای اولیا” مقام بالایی است که هر کسی نمی تواند به آن دست پیدا کند بلکه تنها کسانی به این مقام می رسند که شاکر باشند؛ چنانچه در زیارت عاشورا خدا را به خاطر توفیق درک و شراکت در مصیبت سیدالشهدا حمد می کنیم و خود را در زمره آنان می بینیم که «اللهُمَّ لکَ الحَمدُ حَمدَ الشّاکِرینَ لکَ عَلی مُصابِهِم»
رضایتِ اصحاب امام حسین در روز عاشورا هم به دلیل رسیدن به مقام درکِ بلایِ ولیّ خدا بود! کجایند منتظرانی که بدانند و بفهمند بلای غیبت امام زمان علیه السلام را و بار سنگینی که سالهاست بر شانه های امام زخم تازه می گذارد…!
