قصیده ابن عرندس

علامه امینی در جلد اول کتاب الغدیر می نویسد: در میان اصحاب ما معروف است که خواندن قصیده «اِبنِ عَرَندَس» در هر مجلسی موجب تشریف فرمایی حضرت بقیّة الله به آن مجلس می شود.

خطیب بزرگ شیعه، مرحوم عبدالزهرا کعبی می گوید:

یک روز، بعد از ظهر، وارد صحن امام حسین شدم، شخصی که کتاب می فروخت و با من سابقه ی آشنایی داشت،  مرا دید و گفت: «کتاب کوچکی دارم، اشعار زیبایی دارد، به نظرم برای شما خوب باشد، قیمتش هم این است که یکبار آن را برایم بخوانی». کتاب را گرفتم، دیدم قصایدِ اِبنِ عَرَندَسِ حِلّی است که مدتها دنبالش بودم! معامله را پذیرفتم، لذا در یکی از رواقها نشستیم و من اشعار را برای کتاب فروش می خواندم و هر دو اشک می ریختیم، ناگهان سیّدی از بزرگان عرب را دیدم که در برابرم ایستاده، به اشعار گوش می دهد و گریه می کند. من همچنان به خواندن ادامه دادم تا رسیدم به:

ایُقتَلُ ظَمآناً حُسینٌ بِکربَلا…

آیا حسین باید در کربلا تشنه به شهادت برسد با آنکه در هر انگشتش دریایی است؟! با آنکه پدرش علی در قیامت، مردم را از حوض کوثر سیراب می کند؟! با آنکه آب فرات، مهریه ی مادرش فاطمه است! پس آه و فغان بر حسین و جنایت های شمر، علیه امام در کربلا…

شعر که به اینجا رسید، گریه ی آن بزرگوار شدت گرفت! رو به ضریح نمود و همچنان که اشعار را تکرار می نمود، مانندِ مادری که جوان از دست داده اشک می ریخت! اشعار را که به پایان رساندم دیگر او را ندیدم، از صحن هم خارج شدم، هر کجا گشتم او را نیافتم! به یقین دانستم که ایشان، حضرت حجت و امام منتظر (سلام الله علیه) بوده است.

شیفتگان حضرت مهدی، ج۳، ص۱۷۲