کشتی ای را در دریای طوفانی درنظر بگیرید!
در فرضی که افراد این کشتی بدانند «اطرافشان تا صدها کیلومتر، هیچ ساحل نجاتی وجود ندارد و آذوقه ی کمی هم همراه داشته باشند» واقعا آنها چه می کنند؟ آیا حرکتی خواهند کرد؟! نه؛ چون پذیرفته اند مرگشان قطعی ست!
اما اگر یقین داشته باشند «در نزدیکی شان، ساحل امن و نجاتی وجود دارد» چه می کنند؟ آیا بیکار می نشینند؟! قطعا اینگونه نیست؛ بلکه با تمام تلاش و توان، به سمت آن حرکت می کنند! همین اندازه که در دل انسانها امید بوجود آمد، مرگ سایه ی خود را جمع می کند!
منجی باوری چنین اثری دارد.
