سالها از استغاثه ی غریبانهٔ امام حسین علیه السلام می گذرد اما انعکاس آن، لحظه به لحظه در تاریخ بیشتر شده؛ این فریاد – با نهایتِ صلابت – آزادگان عالَم را می جوشاند و می خروشاند تا آنکه او بیاید…

او بیاید و ندای سیدِ شهیدان را و تمام پیامبران و خوبان را پاسخ دهد؛ پرچم بر زمین مانده را بر دوش گیرد، داغ های کهنه را التیام بخشد و بر آرمان های بلندشان، لباس تحقق بپوشاند. بله! در حقیقت، «انتظار» نگاهِ سبزِ شیعه است به اُفقِ سرخِ کربلا…

امروز کسانی می توانند همراهی حسین را آرزو کنند و ندای “یا لَیتَنا کُنّا مَعَک” برآرند که زمانه ی غیبت، در انجام وظیفه کوتاهی نکنند. آن که “هَل مِن ناصِر” مهدی را پاسخ دهد، ندای حسین را لبّیک گفته است… درود خدا بر ایشان…