اگر بخواهیم بر آنان از آسمان آیه‌ای نازل می‌کنیم تا گردن‌هایشان در برابر آن فروتن شود. [شُعَراء/آیه۴]
در میان احادیث، ۹ روایت آمده که مُراد از این آیه را صیحه آسمانی می‌دانند، که ۵ تای آنها با سند صحیح می‌باشند. به عنوان نمونه این روایت معتبر را ملاحظه بفرمایید:
عبدالله بن سنان می‌گوید: شنیدم مردی از همدان به امام جعفر صادق علیه السلام می‌گوید: همانا آنان (یعنی عامه) ما را مسخره می‌کنند و می‌گویند «شما گمان می‌کنید منادی از آسمان به اسم صاحب این امر ندا می‌دهد؟!» امام در حالی‌که تکیه داده بود، ناراحت شد و صاف نشست، سپس فرمودند: از من روایت نکنید و از پدرم روایت کنید و این مطلب برای شما اشکالی ندارد. شهادت می‌دهم همانا من از پدرم شنیدم که می‌فرمود: به خدا قسم! این مطلب در کتاب خدای عزّوجَل، واضح است. سپس آیه را تلاوت فرموده و گفتند: پس در آن وقت، کسی در زمین نمی‌ماند مگر اینکه گردنش در مقابل آن خاضع و فروتن می‌شود. [الغیبه نعمانی، باب۱۴، ح۱۹]
نتیجه اینکه: حداقل می‌توان گفت صیحه آسمانی یک مصداق خارجی از مفهوم وسیع آیه ۴ سوره شُعَراء است که در زمان ظهور محقق می‌شود و شاید بتوان گفت مهمترین مصداق آیه می‌باشد.
ندای آسمانی، زمانی، ص۵۶-۶۱
