در برابر ندای “هَل مِن ناصر” امام، مردم چند دسته شدند:
عده کمی ندای حضرت را اجابت کرده و به یاری شتافتند. گروهی دعوتش را رد کرده و رو در روی او قرار گرفتند! بعضی بی تفاوت بوده و بعضی هم کاملا در بی خبری به سر برده و از این فاجعه اطلاعی نداشتند!
جز گروه اول – که به خاطر یاری، به سعادت رسیدند – بقیه، مقصّرند و سزاوار عقوبت، حتی آنانکه – از سَرِ کم کاری – از وضعیت امام، بی خبر بودند!
امروز هم، قِصه همین است…
جز عده کمی که ایمان به غیب داشته و ایستادگی و حرکت دارند، اما سه گروه دیگر در جنایات، ظلم، فساد و طولانی شدن دوران غیبت شریک اند، حتی آنانکه با سکوتِ بی موقع شان، به این وضعیت دامن زده و گِره ای باز نمی کنند!
