دو مدل میشه با مساله ی پاسداشت عاشورا رو به رو شد:

 اول اینکه عزاداری با گریه و زاری و لعن و نفرینِ یزید و یزیدیان و ظالمین… که این روش، هم خوبه، هم ارزشمند، اما برای زنده نگه داشتن قیام اباعبدالله ((کامل نیست!)) ما که مامور نشدیم صرفا یک شخص رو لعن و نفرین کنیم! بلکه این ها نمادی است از یک جریان فکری و دشمنیِ دینی، که باید با هر چه اینچنین است مبارزه کنیم، وگرنه صرفا یک عزاداری ناقص و کم اثر خواهد بود…

دومین نوعِ عزاداری؛ بوی دفاع از خط و سیره ی رسول الله میده؛ یعنی ((نفرت و بیزاری از خطِ ظلم و ظلم پروری)) عزاداریِ جریان ساز و زمینه ی ظهور ساز، اینگونه است که «خط فکری صحیح» را زنده نگه می دارد…

فرازهای دعای ندبه را با تامل بیشتری بخوانیم؛

“أینَ هادِمُ أبنیَةِ الشّرکِ وَ النّفاق”