در هیچ کجای تاریخ، تمام مکارم اخلاقی در برابر تمام رذائل اخلاقی ظهور پیدا نکرد چنان که در عاشورای ۶۱ هجری اتفاق افتاد! روبرو شدنِ حسین بن علی علیه السلام در برابر لشگر یزید؛ مبارزهٔ «نهایت حق» در برابر «نهایت باطل»! در یک سو، «رفیع ترین مکارم انسانی» و در سویی «پَست ترین و رَذل ترین صفات»…
حسین” بارها سخن گفت؛ کلامش نور بود، بعضی در راه قرار گرفتند و عده ای در تاریکی خویش ماندند! کربلا یی شده بود… برای رسیدن به سعادت یا شقاوت از هم سبقت می گرفتند! بعضی «سعادت» را بردند و عده ای «شقاوت» را…
و اما امروز؛ سالها می گذرد، “حسینِ زمان” خواهد آمد و مانند جدش لب به سخن خواهد گشود تا حجت را تمام کرده و راه را بر چاه بشناساند؛ نقل شده: «مهدی علیه السلام در برابر یهود، نصاری، صابئین، مادی گرایان و کافران در شرق و غربِ کرهٔ زمین قیام می کند و اسلام را به آنان پیشنهاد می دهد…»
خواسته ها و دعاها از درد بلند می شوند؛ به عبارتی دیگر، پشتِ هر فریادی «درد» ی ست! دعای از سَرِ سیری به چه دردی می خورد؟! دعای حقیقی آن است که دردمندانه و با تمنّا باشد؛ بهتر بگویم: « دعا، خواندن نیست؛ خواستن است! »
حالا اگر امام زمان به تو بگوید دعا کنی، در واقع چه مقصودی دارد؟ فقط دعا؟!
امام حسین (علیه السلام) نهضت خود را از مکه آغاز نمود؛ یعنی پس از خروج از مدینه، به مکه آمده – و در کنار بیت اللّه الحرام – از قیام خود به مردم خبر داده، آن گاه به سمت کوفه حرکت کردند.
قیام امام حسین علیه السلام در حصار زمان و مکان نمی گنجد! اگر حمایت از حسین بن علی، به حضور در «جبههٔ نظامی کربلا» بود، حمایت از حجة بن الحسن، به حضور در «جبههٔ نرمِ فکریِ فرهنگی» است.
رباب: در کربلا حضور داشت. شاهد شهادت همسرش و فرزند شیرخوارش بود! بعد از پایان فاجعهٔ کربلا و اسارت، در مدینه ساکن شد. دستور داد سقف خانه اش را بردارند و زیر آفتاب روزگار می گذراند! رباب به این روش، یکی از اثرگذارترین افشاگری ها را علیهِ یزید و یزیدیانِ زمان، محقق نمود.
ام البنین: دارای چهار پسر (عباس علیه السلام، عبدالله، جعفر، عثمان) که تمامی پسرانش در رکاب امام حسین علیه السلام به شهادت رسیدند، اما وقتی خبر شهادت امام زمانش را شنید، ناله اش بلند شد و گفت: «رگ های دلم را پاره کردی…»
“سلام” نام خدا و زمزمه ی بهشتیان است. “سلام” کم کردن فاصله و نشانه ی نزدیکی قلب است؛ به همین خاطر در طلیعهٔ همه ی زیارات «سلام» آمده است.
اما تعداد سلام های وارد شده در این زیارت از غالبِ زیاراتِ دیگر بیشتر است! زیارتی با بیش از یکصد سلام: سلام بر ملائکه/ سلام بر انبیاء؛ که نام ۲۳ تن از پیامبران آورده شده/ سلام بر امامان و اولیاء/ سلام بر فاطمه زهرا/ سلام بر روحِ زیارت؛ حضرت سیدالشهداء/ سلام بر فرزندان و برادران و اصحاب آن حضرت
به جرات میشه گفت بین عزاداران امام حسین علیه السلام در دوران ما، یه نفر هست که قصه اش با بقیه فرق میکنه!
اگه من و شما برای ظلمی که به امام حسین و اهل بیت شده غصه می خوریم، او دلی مضطر و جگری خون داره! اگه ما بر مصائب سیدالشهدا اشک می ریزیم، او خون گریه میکنه! اگه ما گاهی به یاد مبارزه با یزید و یزیدیانِ زمان می افتیم، او همیشه در خطِ مقدمِ این جهاد قرار داره… اگه بین ما و امام حسین پیوندی برقرار شده باشه، بین او و امام حسین عقد و گِره بوده! اگه ما دلمون به محبت امام حسین زینت گرفته، بین او و امام حسین فراتر از محبته؛ مَوَدّته، عشقه…
«مصیبت عظیم» همان جنایات و ظلمهایی ست که منجر به شهادت امام و یارانش و اسارت اهل بیتش شد! / اما «مصیبت اعظم» محرومیت از موهبتی است که جامعه انسانی سالهاست به آن گرفتار است! و آن یعنی حاکمیتِ رهبران معصوم و متخصص الهی! که خودمان کنارشان زده بودیم!
علامه حِلّی(ره) می گوید: شب جمعه ای به قصد زیارت امام حسین علیه السلام به سوی کربلا می رفتم، در حالی که تنها و سوار بر الاغ بودم و تازیانه ی کوچکی برای راندن مَرکب در دست داشتم. در بین راه عربی پیاده آمد و با من همراه و هم کلام شد. کم کم فهمیدم شخص دانشمندی است؛ وارد مسائل علمی شدیم، برخی از مشکلات علمی که داشتم از او پرسیدم، عجیب اینکه همه را پاسخ مناسب و دقیقی فرمود! متحیر شدم که او کیست؟ که این همه آمادگی علمی دارد؟!
روز عاشورا بود و موج عزاداران – از هر سو – به طرف کربلا در حرکت بود، علامه بَحرالعلوم به همراه گروهی از طلبه ها به استقبال عزاداران می رفتند..
به محلّه طُویریج رسیدند (که دسته ی سینه زنی و سبک سینه زنی شان مشهور است) وقتی سیدبحرالعلوم به آنها رسید ناگهان – با آن کهولتِ سن و موقعیت اجتماعی و علمی – لباس خود را به کناری گذاشت و در صفِ سینه زنان با شورِ وصف ناپذیری به سینه زدن پرداخت! پس از پایان مراسم، یکی از خواص از ایشان پرسید: چه شد که شما یکدفعه چنان دچار احساسات پاک و خالصانه شدید؟! علامه فرمود:
با اینکه امام حسین علیه السلام در شب عاشورا درباره یارانش فرمود: «من یارانی برتر و بهتر از یاران خود نمی شناسم» و بعضی بزرگان معتقدند یاران امام حسین بهتر از یاران تمام پیامبران، و حتی بهتر از یاران رسول خدا در جنگ بدر و یاران حضرت امیرالمؤمنین بوده اند، اما جایگاه یاران حضرت مهدی (ارواحنافداه) جایگاه ویژه ای است که آنان را سرآمدِ جهانیان کرده؛ حتی می توان ادعا کرد از یاران امام حسین علیه السلام برتر و بالاترند.
سعد بن عبدالله میگه: با احمد بن إسحاق خدمت امام عسگری علیه السلام رسیدیم. سئوالاتی داشتم، امام فرمودند: از نورِ چشمم بپرس [و به حضرت مهدی اشاره نمودند]. پس از چند سئوال، پرسیدم: مُراد از تأویلِ «کهیعص» – که در قرآن آمده – چیست؟
حضرت مهدی علیه السلام فرمودند: «کاف» اسمِ کربلا و «هاء» اشاره به هلاکت، «یاء» یزید است که بر حسین ظلم نمود، «عین» عطش حسین و یاران عزیز اوست، و «صاد» اشاره به صبر آن حضرت است در مقابل مصائب…
در کتاب «مصباح المتهجد» و «مفاتیح الجنان» نَقل شده که امام باقر علیه السلام فرمودند: یکدیگر را در روز عاشورا اینگونه تعزیت دهید:
خداوند اجر ما و شما را در مصیبت حسین علیه السلام بزرگ گرداند، و ما و شما را از کسانی قرار دهد که به همراه ولیّ اش “امام مهدی از آل محمد علیهم السلام” طلب خونِ آن حضرت کرده؛ به خون خواهی او برخیزیم.
به کاروان امام حسین، کسانی پیوستند که امید پیوستن شان نبود؛ همچون زهیر و حرّ ؛ زهیر : عثمانی بود و در صفین علیه حضرت علی علیه السلام شمشیر زده بود، و حرّ : فرمانده سپاه عمر سعد بود. از آن طرف هم کسانی به بهانه های متعددی به امام ملحق نشدند همچون ابوبکر بن عبدالرحمان، عبدالله بن عمر، حَرثمه، طِرِمّاح، یا حدود ۱۰۰۰ نفری که اگرچه پیوستند اما [مانند رفیق نیمه راه] یاری و همراهی شان تا شب عاشورا بیشتر نکشید!
امام حسین علیه السلام، با شهادت خود، باعث رسوایی و در نتیجه نابودی دولت بنی امیه شد. امام مهدی علیه السلام نیز با ظهور خود، باعث رسوایی تمام دولت های مستکبر، خواهد شد.
در دعای ندبه می خوانیم: «کجاست دَرهَم شکننده ی شوکت متجاوزان؟ کجاست ویران کننده بناهای شرک و نفاق؟ کجاست نابود کننده ی اهل نادرستی و طغیان؟»
مرحوم حاج شیخ مُلاسلطان علی تبریزی – که از عابدان و زاهدان بوده – می گوید در عالم رؤیا خدمت امام زمان علیه السلام رسیدم.
عرض کردم: آیا این که فرمودید «صبح و شب برای تو گریه می کنم و به جای اشک خون می گریم…» صحیح است؟ حضرت فرمودند: آری، صحیح است.
پرسیدم: کدام مصیبت است که به جای اشک، خون گریه می کردید! آیا مصیبت علی اکبر است؟ حضرت فرمودند: اگر علی اکبر هم بود در این مصیبت خون می گریست! عرض کردم: آیا مصیبت حضرت عباس است؟ ایشان فرمودند: اگر عباس هم بود در این مصیبت خون می گریست!
واشنگتن ایرونیک (مُورّخ آمریکایی) می نویسد: «برای حسین ممکن بود که زندگی خود را با تسلیم شدن به اراده ی یزید، نجات بخشد؛ ولی مسئولیت پیشوایی و رهبری اسلام، اجازه نمی داد که او یزید را به عنوان خلافت بشناسد…
در زیر آفتابِ سوزانِ سرزمینِ خشک و در روی ریگهای تفتیده عربستان، روح حسین فناناپذیر برپاست. ای پهلوان، ای نمونه ی شجاعت و ای شهسوار من؛ ای حسین!»
امام باقر فرمودند: «امام قائم قیام می کند… و در راه اجرای برنامه ی الهی از ملامتِ ملامت گری بیم [و ترسی] ندارد.»
“حموینی” (از محدثین معروف اهل سنت) میگه: وارد مسجد رسول الله شدم، دیدم حسین در حال سجده است؛ صورتش را روی خاک قرار داده و می فرماید: «آیا برای گرزهای آهنین، پیکر مرا آفریدی؟ آیا برای آشامیدن آبهای گرم جهنم دستگاه گوارش مرا خلق کردی؟ خدایا اگر در روز قیامت درباره ام از من بپرسی، من هم از تو درباره بزرگواری و کرمت سئوال خواهم کرد…»
عباس بن علی: جوانی بسیار رشید، علمدار و پرچمدار امام حسین علیه السلام، که به نوشته ی “ابن فندق” ایشان هنگام شهادت ۳۴سال داشت.
علی بن الحسین: مشهور به علی اکبر [که اوائلِ خلافتِ عثمان، متولد شد] او شبیه ترین فرد به رسولِ خدا بود. در روز عاشورا از پدرش اجازه میدان گرفت و رفت… عده ای از مُورّخان سن مبارک ایشان را هنگام شهادت ۱۸ و برخی ۲۹سال می دانند.
«چرا پنجاه سال پس از وفات پیامبر، کار کشور اسلامی به جایی رسیده باشد که همین مردم مسلمان؛ از وزیرشان، امیرشان، سردارشان، عالمشان، قاضی شان و قاری شان در کوفه و کربلا جمع بشوند و جگرگوشه همین پیغمبر را با آن وَضعِ فَجیع به خاک و خون بکشند؟!» [مقام معظم رهبری۷۵/۳/۲۰]
حدیث داریم: این آیه درباره امام حسین و حضرت مهدی (علیهماالسلام) نازل شده؛ مقتول حسین و ولیّ او قائم است؛ در قتل اسراف نکند یعنی غیر قاتل را نخواهد کشت… از امام رضا پرسیدند: چرا قائم، نوادگان قاتلان سیدالشهداء را که غیر قاتلان او هستند به قتل می رساند؟ درحالیکه خداوند می فرماید: هیچ گنهکاری گناه دیگری را بر دوش نمی کِشد؟
امام صادق (علیه السلام) فرمود: «حسین علیه السلام با اصحابش می آید و هفتاد پیامبر آنان را همراهی می کنند؛ چنان که همراه حضرت موسی، هفتاد نفر فرستاده شدند.
آنگاه حضرت قائم (علیه السلام) انگشتر را به وی می سپارد. [پس از پایان عمر مبارک حضرت] امام حسین ایشان را غسل می دهد و کفن می کند، حنوط کرده و در قبر می گذارد.»
آقا صاحب الزمان (علیه السلام) وقتی تشریف فرما بشوند یک شخصیت جهانی هستند؛ همه ی جهان مخاطب ایشان هستند… خطاب می کنند: «الا یا اهل العالَم…»، آیا امام زمان حرفی می زنند که همه عالَم نفهمند؟! نمی شود یک شخصیت جهانی حرفی بزند که مردم جهان نفهمند! باید حرفی باشد که همه درک کنند.
چرا این رسم (پیاده روی اربعین)، الان این قدر بین مردم پا گرفته؟!
در اینجا مناسب است به تحلیل امام (ره) در دوران دفاع مقدس اشاره کنیم: این دل‌ها متحول شده و جوانانی که “قبل از انقلاب می‌خواستند آنها را به فساد بکشانند” الان آرزوی شهادت می‌کنند و این تحول از علائم ظهور است.
حالا بیاییم به عصر خودمان؛ یکی از موانع ظهور همین «عدم بصیرت، تحجر و عقب ماندگی فکری» و «غرق شدنِ گروه های مخالف در جهالت های خودشان!» است. چهره هایی همچون القاعده در افغانستان، سپاه صحابه در پاکستان، بوکو حرام در نیجریه، جند الشیطان در ایران، جبهه النصره در سوریه و داعش در عراق و سوریه… [متاسفانه این جریان در آخرالزمان و قبل از ظهور هم به شکل های مختلف خودش را نشان می دهد]
نشانه‌ها و سمبل‌های انتظار ظهور حضرت در مظاهر حسينی، جلوه‌های گوناگونی دارد؛ مثلا می توان به پرچم سرخ رنگی که بالای گنبد امام حسین (علیه السلام) در حال اهتزار است اشاره کرد. اهتزاز پرچم سرخ در قبايل عرب مفهوم خاصی دارد از جمله ی آن اينکه جنگ هنوز ادامه دارد…
تجمع بیست و چند میلیونی مسلمانان برای یک نفر، آن هم در کشور بحران زده عراق، و در چند کیلومتری داعش، پذیرایی شبانه روزی از آن همه زائر بصورت رایگان! و تحمل سختی های فراوان توسط زائرین! باعث شد تا رسانه های دنیا مجبور شوند دیگر به این حقیقت اقرار کنند…
تا آنجایی که روزنامه “هافینگتن پست” در تحلیلش اینطور نوشت: «حسین کیست؟ سئوالی با این عمق که می تواند باعث شود افراد، دین خود را تغییر دهند، تنها زمانی می تواند پاسخ داده شود که شما با پای پیاده به حرم حسین رفته باشید»
امام زمان فرزندِ امام حسین است. کربلا محلِ گمشده هاست و هر چه گم شده است در آن پیدا می شود؛ اگر غدیر و مهدویت گم گشته، در کربلا یافت می شود! حرکت به سوی کربلا؛ مساوی است با دعای ندبه؛ مساوی است با خطبه ی زینب، و سوره یوسف و حرکت انبیا به سوی مهدویت…
(سلام الله علیهم اجمعین)
اربعین درعمل شباهتهایی با آن حرکت امام زمان (عجل الله فرجه) دارد؛ وقتی انسان وارد این فضا می شود احساس امنیت می کند. در این مسیر هیچ کس غصه آب و نان و استراحت ندارد؛ فراوانی غذا، حسّ سیری، عدم نگرانی از گرسنگی… انگار تمرینی ست برای پس از ظهور!
