ندای آسمانی را شرق و غرب عالم می‌شوند؛ یعنی تمام اهل زمین. جالب تر اینکه هر کس به زبان مادری اش می‌شنود. دوری یا نزدیکی در آن معنایی ندارد؛ از دور می‌شنوند همان‌طور که از نزدیک می‌شنوند.
صدا برایشان غیرمنتظره و هولناک است؛ افراد خواب، با شنیدن آن بیدار می‌شوند! [ایستاده می‌نشیند! و نشسته می‌ایستد!] پس از آن، در ابتدا مردم کُرنش کرده و ایمان می‌آورند، اما امان از فتنه شیطان! ۹حدیث معتبر به دست ما رسیده که بعد از ندای آسمانی، ابلیس ندا می‌دهد و …
چند ساعتی از ندای آسمانی نگذشته که صدای شیطان ملعون بلند شده و منجر به دو دسته‌گی جدّی بین مردم می‌شود تا جایی‌که اهل حق، مقابل اهل کفر قرار خواهند گرفت؛ عکس العمل واقعی اهل ایمان و کفر! صدایی از میان آسمان که مردم زمین می‌شنوند.
به دلیل اینکه در بیشتر روایات از لفظ «ابلیس» استفاده شده، لذا نمی‌توان این ندا را به انسان‌ها و ابزار ارتباطی آنها نسبت داد. او با پوشاندن لباس حق بر سفیانی و پیروانش مانند صدر اسلام از پیراهن خونین عثمان استفاده می‌کند.
ساعاتی بعد از ندای آسمانی، شیطان زبان گشوده و «سفیانی» را به عنوان چهره بر حق معرفی می‌کند! او برای اصالت دادن و اثبات حقانیت حرکت سفیانی، نام عثمان بن عفوان (خلیفه سوم) را نیز مطرح می‌کند تا سفیانی که خود را از دودمان بنی امیه معرفی کرده، پشتوانه و وجاهتی بین برخی مسلمانان پیدا کند.
⁉ چرا معرفی عثمان؟ چون آن‌زمان بیشتر تحرکات و نبردها در خاورمیانه است. در این منطقه بیشتر مردم، مسلمان هستند. لذا با اختلافاتی که میان شیعه و سنی وجود دارد، ندای شیطان منجر می‌شود به بالاگرفتن نزاع، حلال شدن خون مسلمین، درگیری و خونریزی…
از امام صادق علیه السلام پرسیدند: پس چه کسی ندای صادق را از ندای کاذب می‌شناسد؟ امام فرمودند: کسانی که احادیث ما را روایت می‌کنند آن را می‌شناسند. [گویا امام با این جمله مسیر را مشخص کرده که: یا از راویان حدیث و عالمان دین باش، یا از آنان که می‌شناسند بپرس]
امام باقر علیه السلام فرمودند: «نشانه‌ی ندای حق آن است که ندا به اسم قائم و اسم پدرش می‌دهد».
اهل سنت قائل به دو ندا هستند:
۱- بدون محتوا: در نیمه ماه مبارک رمضان، صدایی شَدید چون رعد که به خاطر اینکه معتقدند بدون محتواست توصیه کرده اند به دوری از آن و گرفتن گوش‌ها!
۲- با محتوا: در ماه رمضان، یا محرم، یا ایام حج، که جبرئیل حقانیت حضرت مهدی علیه السلام را بیان می‌کند. [البته در چند حدیث شان آمده او حقانیت فرزندان عیسی علیه السلام را اعلام می‌کند].
شراب را آشکار بنوشند و بفروشند، و پزشکان آن را برای مریضان نسخه کنند! زنا شایع و آسان گردد! با محارم خود جمع شوند! زنان به زنان اکتفا کنند و مردان به مردان! زن برای خود زن را جفت گیرد چنانکه عروس را برای شوهر زفاف می‌کنند!
رقص و آوازه خوانی آشکار شده و برای آن مالها خرج کنند! با حیوانات مجامعت کنند! اگر یک روز بر وی بگذرد و گناه بزرگ نکرده باشد غمگین باشد!!
بعضی، بعضی را مژده دهند به غیبتی که آورده! دروغ را حلال شمارند تا جائیکه دروغگو را تصدیق و راستگو را تکذیب کنند! قَسَم دروغ زیاد شود و شهادات دروغ را بپذیرند!
در ظلم به حد إفراط باشند؛ مانند گرگهای ضرر رسان خونریز باشند! آدم کشی بسیار شود! بعضی، بعضی را از روی عداوت بکشند.
بر «تفرقه» اجتماع کنند و علیهِ «اتحاد» فرقه فرقه شوند! چنان سرگرم تفرقه، مخالفت و طغیان باشند تا اینکه اولاد و نسل‌شان به معصیت تربیت گشته و کارهایشان منکر گردد! مردم با کسی هستند که غلبه با اوست! در غیر ذکر خدا صداها بلند شود! از اهل شرّ تقلید کنند! قدمهای خیر برداشته نشود مگر به وساطت و توصیه اشخاص!
همت مردم شکم و شهوتشان باشد؛ پروا ندارند از کجا بخورند و با چه دفع شهوت کنند! دغدغه‌ی غذاها و آشامیدنی‌های رنگارنگ دارند. بر یکدیگر افتخار کنند به لباس و جاه! قصرهای محکم و زیبا بسازند. درس باطل به همدیگر بیاموزند!
❗خود را زینت و آرایش کنند، مانند زن که برای شوهر خود زینت می‌کند! مردان خود را به لباس زنان زینت کنند! مرد از زن خود قبیح می‌بیند، نه او را نهی می‌کند و نه قبیح را از او دور می‌کند. ظاهرشان مانند ظاهر پادشاهان است!
صله رحم را با منت انجام دهند! جفا به پدر و مادر ظاهر شود! فحاشی به والدین را علنی کنند! کوچکان بزرگان را تحقیر کنند! برادر به برادر حسد ورزد! تکبر در دلها به حرکت در آید؛ مانند نفوذ زهر در بدن!
آشنایان در وقت نیاز، از هم رو پنهان کنند! اگر سخن‌چینی ببینند او را استقبال کنند! هنگام سخن گفتن کلامشان شیرین، اما دلهایشان تلخ باشد! کلامشان پند دارد، اما اعمالشان دردی است که دوا ندارد! امانت و درستی کم گردد! همسایه، همسایه را از ترس زبانش اکرام کند!
وقایعی که جنبه علامت ندارند و وقت تحقق آنها هم مشخص نشده! برخی از آنها در گذشته محقق شده و برخی هم مبهم و مُحتَملُ الوجوه است! پس چندان فایده ای در ذکر آنها نیست مگر اینکه اطلاع و تذکر اجمالی باشد.
