از آقای بهجت پرسیدن؛ شما از استادتون مرحوم قاضی نقل کردید که هر کسی نماز اول وقت خوند و به جایی نرسید؛ آب دهن به صورت من پرت بکنه! یعنی اینقدر قطعیه؛ نماز با توجه منظورشونه یا نماز معمولی هم، همین نماز‌هایی که ما می‌خونیم؟
آقای بهجت صریحا فرمودند: فرمودند نه، همین نماز معمولی؛ فقط به وقت باشه.
شما دیدید وقتی اذان می‌گن بلند می‌شی می‌ری برای نماز؛ هر بار که اذان می‌گن شما علیه یک بدی اقدام می‌کنی می‌ری نماز.
امروز اذان گفتن سر وقت بلند شدی چیکار داشتی زدی کنار اومدی نماز؟
می‌گی هیچ کاری نداشتم تنبلیم می‌اومد؛ ولی تنبلی رو زدم؛ بلند شدم؛ خب این یکی.
دیروز اذان گفتن بلند شدی رفتی سر نماز چیکار داشتی ولی زدی کنار اون کار رو اومدی؟
آقا تو کسب و کار بودم؛ خیلی منفعت داشت؛ زدم کنار اومدم؛ ببین این خودسازی.
پریروز رفتی نماز خوندی اول وقت چیکار داشتی؟ هیچی با رفقا نشسته بودیم؛ گپ می‌زدیم؛ مجلس شیرینی بود؛ زدم تو گوش مجلس شیرین ول کردم بلند شدم.
لذا وقتی که خدا اذان رو گفتن؛ بگو خدا می‌خواست الان من از این حال دربیام؛ الان از این کار دربیام، الان از این موقعیت دربیام.
اون وقت خود این درآمدن از اون موقعیت بیرون، می‌شه چی؟ خودسازی.
گاهی یه همچین آدمی دیگه بچه نیست، جزع کنه و اصلا روحیاتش، حالاتش متفاوت خواهد شد.
هر کسی خدا جداگانه براش اذان می‌گه؛ نگاه می‌کنه به شما می‌گه صبر کن ببینم مشغول چیه؛ صبر کن. بعد یه دفعه‌ای می‌گه موذن الان اذان بگو؛ الان بگو؛ الان باید بلند شه؛ الان باید جدا بشه از این کار.
اذان هر کسی با دیگری فرق می‌کنه؛ ولی آقا ما می‌شنویم که اذان یباره برای همه است.
این ظاهرشه، گول ظاهر و نخور.
این اذانی که برای همه است، طراحی شده توسط پروردگار عالم، برای هر کسی جداگانه است.
تصادفاً برای همه یک جا دراومده.
این نقشه‌هایی است که خدا بلد بکشه دیگه؛ خیلی حرفه‌ای هست خدا.
خیلی باید به نماز توجهمون رو بیشتر کنیم؛ لااقل بریم سر نماز، بگیم آقای نماز ما نمی‌دونیم تو چیکار داری می‌کنی با ما؛ ولی ظاهراً خیلی کار‌ها ازت برمیاد؛ اللّه اکبر.
