سوالی رو از طریق سیما شنیدم که مطرح می‌کنند؛ چه کنیم مشمول عنایت امام عصر(علیه‌السلام) بشیم؟ اصلا این سوال از ابتداش غلطه اینطور نباید طرح بشه چون ما مشمول عنایت حضرت هستیم قطعا. او دعاگوی ما هست بی شک و شبهه. به برکت وجود امام زمان(علیه‌السلامِ) که زمین من رو تحمل می‌کنه والا با این همه معصیت و گناهِ من زمین من و در خودش می‌بلعه.

چه برای او دعا بکنیم و چه دعا نکنیم؛ چه به یاد او باشیم و چه نباشیم او هم دعاگوی و هم به یاد ماست. سوال خوبه اینطور طرح بشه: چه بکنیم مشمول عنایت خاص امام زمان(علیه‌السلام) بشیم؟ چه کنیم که زیر خیمه امام زمان(علیه‌السلام) راه پیدا بکنیم؟ سوال اینطوری باشه درسته، کلام امام صادق(علیه‌السلام) توضیح و جواب این سواله: سه مطلب رو در خودمون متجلی و ظاهر بکنیم عنایت خاص امام زمان(علیه‌السلام) شامل حال ما میشه:

یک: اخلاق رو تو زندگیامون حاکم کنیم؛ حریم پدر مادرا رعایت بشه؛ جوون حرمت پدر مادرت رو از بین ببری رنگ خوشی و اینا توی زندگی نمی‌بینی هیچ، قطعاً از عنایات حضرت ولی عصر(علیه‌السلام) هم، عنایت خاص دور می‌شی؛ نمی‌تونی.

دوم: دوری از گناه، معصیت، گناه کبوترهای زیبای معنویت و رَم میده و بَدَم رَم میده. یک گناه کوچیکه؛ یه نگاه به نامحرمه؛ یه دروغه. وای از اون زمانی که عادی بشه؛ آروم آروم شیطون میاد سمیت می‌کنه؛ کسی می‌تونه با گناه و گناه کردن زیر خیمه حضرت راه پیدا کنه؟

سوم: فَلیَنتَظِر؛ روحیه انتظار رو در خودشون باید متجلی و ظاهر بکنند. فَلیَنتَظِر؛ اونایی که مهدی باور باشن هیچ موقع یأس و نامیدی سراغ اونها نمیاد، اونایی که امام زمان تو زندگیاشون باشه نمیگن ما به بن‌بست رسیدیم؛ اونایی که امام زمان و باور نداشته باشن می‌گن: آقا موندیم چیکار پس امام زمان کجای کار ماست؟! کجای زندگی ماست؟