بحثمون درباره رشد اقتصادی وجنبه‌ جمادی زندگی انسان در دوران حکومت امام زمان (علیه‌السلام) بود؛ پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم) در این زمینه می‌فرماید: که خداوند مردی از اهل بیت من رو به سوی مردم می‌فرسته که زمین رو پر از عدل می‌کنه‌؛ ساکنان زمین و آسمان دوستش دارند؛ زمین گیاهان خود را می‌رویاند و چیزی در خود نگه نمی‌دارد؛ این رو گفتم دیگه به عشق حضرته همه داره اتفاق می‌افته؛ زندگان آرزو می‌کنند کاش مردگانشان بودند که می‌دیدند این اوضاع رو؛ این آرزو به خاطر خوبی‌هایی هست که خداوند در اون عصر به مردم عطا می‌کنه.

در بعد اقتصادی باز هم روایتی داریم در مورد رفاه و یک آسایش فوق العاده که در زمان امام زمان هست؛ می‌فرماید: که در دولت او مردم آنچنان در رفاه و آسایش به سر می‌برند که هرگز نظیر آن دیده نشده؛ مال به قدری فراوان می‌شود که هر کس نزد او بیاید اموال فراوانی زیر پایش می‌ریزد؛ این تعبیر زیر پایش می‌ریزد به خاطر این هستش که می‌خواد بگه که پول و طلا و نقره اینقدر عادی می‌شه تو اون زمان؛ این جذابیت و الهیتی که الان داره؛ غلبه کرده به عنوان یک اله بر قلب بسیاری از انسان ها؛ دیگه مردم شرافت خودشون رو به داشتن اینجور چیز‌ها نمی‌بینند؛ کمال خودشون رو به یک امر جمادی خارج از نفس خودشون نمی‌بینند.

باز این روایت فوق العاده زیبا هست تو این زمینه از پیغمبر می‌فرماید: که خداوند با باران رحمتش او را سیراب می‌سازد؛ ابرها و آسمون هم آشتی هستند با حضرت؛ دیگه به عشق حضرت می‌بارن؛ زمین گیاهان خود را بیرون می‌فرستد؛ دام‌ها فراوان می‌شوند؛ امت اسلامی شکوه و عظمت خاصی پیدا می‌کند؛ امت اسلامی در زمان او آنچنان از زیادی معیشت برخوردار می‌شود که هرگز نظیر چنین نعمت و آسایشی دیده نشده؛ بعد حضرت یه جمله فوق‌العاده زیبایی داره که دلبری می‌کنه؛ می‌گه: در آن هنگام پرندگان در آشیانه‌ خودشان شاد می‌شوند و ماهیان در قعر دریاها شادمانی می‌کنند و چشمه سارها سرازیر می‌شوند و زمین چندین برابرِ محصول خود می‌رویاند؛ در واقع دوران حکومت امام زمان که بعضی از علما می‌گن یه زندگی تقریبا برزخی یا نزدیک برزخی هست یعنی زندگی کاملا بهشتی هست؛ اون زمان که همه چیز اینجوریه دیگه، یه بهشته در واقع هست؛ چون مشکل اقتصادی نیست؛ مشکل بدنی نیست؛ مشکل حیوانی نداریم؛ اختلاف نداریم؛ عدالت هست؛ مردم همه عاشق همدیگه هستن و هرکی هرچی می‌خواهد به دست می‌آورد؛ علم در اوج خودش هست و معنویتی که انسان‌ها با بهشت و غیب ارتباط برقرار می‌کنند؛ بنابراین یک چیزی نزدیک به بهشت و ملکوت هست؛ در واقع دوران حکومت امام زمان یه دوران ملکوتی می‌شه و این‌ها در واقع می‌خوان بگن‌ که یعنی به اندازه‌ فهم مردم اون زمان این چیزها گفته شده ولی ما بفهمیم که وقتی این اتفاقات می‌افته؛ یعنی چی؟ یعنی که انسان وقتی‌ که به این تعالی رسید‌؛ وقتی ‌که شادمانی آمد؛ رشد معنوی هم زیاد هست؛ در جلسات اول هم اشاره کردیم که شادی برای رشد انسانی انسان مثل هوا می‌مونه، برای بدن انسان مثل خون می‌مونه؛ مومن اگر شاد نباشد نمی‌تونه مسیر خدا رو طی بکنه؛ لذا وسوسه‌های شیطان هم در قرآن میگه: هدفش غمگین کردنه یک مومنه« إِنَّمَا النَّجوَی مِنَ الشَّیطَانِ لِیَحزُنَ الَّذِینَ ءَامَنوا، سوره مبارکه مجادله، آیه ١٠» شیطان نجوا می‌کنه تا مومن رو غمگین کنه‌؛ لذا یه نکته قشنگ که حضرت می‌فرماید: که همه شادی می‌کنن؛ همه‌ موجودات شادی می‌کنن؛ حتی اشیاء هم اون موقع شاد هستند؛ آدم شادی اشیاء رو می‌فهمه؛ حیوانات شاد هستند؛ همه شادی می‌کنند و در روایت هم، حالا بد نیست این رو بگیم، هر چند تو بخش اقتصادی هستیم؛ ولی این هم یه جنبه‌ی بسیار دل‌انگیز داره؛ در این زمان یه نکته‌ قشنگی هست؛ این شادی رو حیفم اومد اینجا هم نگم؛ می‌فرماید: که شیخ طوسی هستش که از امام باقر (علیه‌السلام) نقل می‌کنه؛ هنگام ورود حضرت مهدی به کوفه ایشون شروع می‌کنه به سخنرانی کردن مردم از شدت اشتیاق به اون حضرت آنگونه گریه می‌کنند که سخنان مهدی شنیده نمی‌شود و مردم نمی‌فهمند چه می‌گویند؛ عین این مورد رو ما در زمان امام چندین بار تجربه داشتیم که امام صحبت می‌کردند؛ الان هم مقام معظم رهبری خیلی وقت‌ها صحبت می‌کنه؛ به حق هم هستش؛ چون مردم آمال خودشون، شخصیت پیشرفته خودشون، در واقع معشوق انسانیشون رو تو طرف مقابل می‌بینن و خوب دیدن معشوق آدم رو از خود بی‌خود می‌کنه؛ وقتی یه آدم متعالی رو می‌بینه که شخصیتاً هدف انسان قرار می‌گیره و انسان دوست داره مثل این باشه جذب او میشه، شیفته‌ او میشه؛ مست او میشه؛ لذا این خیلی صحنه‌ قشنگی هست تو این زمان؛ الان هم ما می‌بینیم خیلی وقت‌ها، اون زمان چندین بار برای خود من اتفاق افتاده که خدمت امام رسیدم بدون استثنا تعادلم رو از دست می‌داد یعنی همیشه به گریه می‌افتادم؛ هق هق می‌کردم؛ راحت نمی‌تونستم حرف بزنم؛ الانم شما می‌بینید که این مساله بازم برای خیلی از جوون‌ها و عزیزها توی ملاقات‌ها می‌بینید که وقتی که چشمشون به مقام معظم رهبری می‌افته؛ می‌بینید که یکسره گریه می‌کنند؛ یکسره شوق دارند؛ اشک دارن؛ اون حس قشنگ انسانی، اون‌هایی که لطیف‌تر هستند؛ ظریف‌تر هستند؛ کمالات بیشتری دارند؛ اینجوری هستن یعنی این شوق رو دارن؛ می‌بینید که صحنه‌ خیلی شیرینی هستش؛ صحنه‌ خیلی دل‌انگیزی هستش‌؛ که بالاخره امام زمان شوخی نیست؛ امام زمان یعنی همه‌ زیبایی‌های خدا یعنی همه‌ زیبایی‌های ظاهری و باطنی، چون بهش می‌گن: طاووس اهل الجنت یعنی تو بهشت هم از امام زمان قشنگ‌تر نیست ظاهری و باطنی؛ همه‌ زیبایی‌ها، همه‌ کمالات، همه‌ دل‌انگیزی‌ها و شورانگیزی‌هایی که توی کمالات الهی هست توی یه نفر جمع هستش؛ خودش هم اینقدر قشنگ فرموده: دلبری کرده؛ میگه: هرکس می خواد آدم، شیث، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی، محمد( صلی الله علیه وآله وسلم)، علی، حسن و حسین رو ببینه به من نگاه کنه؛ این دلبری حضرت هستش؛ می‌خواد بگه که خوب واقعا هم اگه یه کسی یه همچین چیزی رو نخواد یا تنبلی بکنه بی‌عرضگی کنه در این‌باره دیگه خودش رو محروم کرده و ظلم هم کرده به آن حضرت.