شما تو دعای ندبه یه جمله‌ ای هست؛ می‌گید: ( عَزیزٌ عَلَیَ عَن اَبکِیَکَ وَ یَخذُلَکَ الوَری) آقا بر من سخت که من دارم بر شما گریه می‌کنم اما دیگران اصلا شما رو فراموش کردن؛ شما رو کوچیک شمردن؛ ( یَخزُلَکَ الوَری) اصلا حواسشون به شما نیست؛ دنبال کار خودش هر کسی.

الان جوری شده که ماها کارهای جدی رو شوخی گرفتیم؛ شوخی‌ها رو جدی گرفتیم؛ اگه الان فرض کنید شما تو زمان سید الشهدا (علیه السلام) بودید امام حسین داره یک کاری رو انجام می‌ده؛ مهمتر از اونم مگه هست که آدم بگه حالا تو برو دنبال کارت منم میرم دنبال کار خودم؟ خب خیلی‌ها بودن همین جوری از امام حسین جاموندن دیگه.

مهمترین کار برای یه شیعه کار امامش که مقدم بر کار خودش.

خب حالا شما نگاه کنید این کار به این مهمی و جدی رو شوخی گرفتن بعضی‌ها؛ اصلا توجهی به اون ندارن؛ خیلی از شوخی‌ها جدی گرفته شده.

گاهی موقع‌ها تو یه سریالی که تو تلویزیون پخش می‌کنه یا یک مسابقه ای، خیابون‌ها خلوت می‌شه؛ این شوخی چقدر جدی گرفته شده؛ این بازی چقدر جدی گرفته شده که حتی بعضی‌ها اگر تیم مورد علاقه ‌شون گل بخوره یا ببازه سکته می‌کنن!

چقدر جدی گرفته شده اما امام زمان کارش شوخی گرفته شده.

خدا رحمت کنه یه میرزا ابوالفضلی بود در قم، حدود ۲۰ سال پیش شاید از دنیا رفت؛ ایشون تشرفاتی داشت هم تو خواب هم تو بیداری خدمت حضرت ولی عصر( علیه‌السلام) تشرفاتی داشت؛ تو یکی از تشرفاتش تو جمکران خدمت حضرت، به آقا گفته بود که آقا شما تشریف نمی‌آرید؟ حضرت فرموده بود که میرزا ابوالفضل کسی با ما کاری نداره که؛ کسی دنبال ما نیستش که! هرکی دنبال کار خودش. میرزا ابوالفضل به ایشون گفته بود که آقا این همه اومدن جمکران؛ این همه اومدن اینجا برای نماز.

حضرت فرمود: میرزا ابوالفضل برای حاجات خودشون اومدن.

یکی خونه می‌خواد؛ یکی ازدواج، یکی ماشین؛ یکی مثلا جهیزیه دخترش می‌خواد؛ یکی نیومد مثل ایازی پیدا بشه بگه: یا صاحب الزمان خودتو می‌خوام.