امام خمینی(ره) سئوالی مطرح میکنن و میفرمایند: هر کس منصفانه به این سئوال جواب بدهد، موضوع مهم و تکان دهنده ای خواهد بود!
فرض کنید به ما بگن با توجه به اعمال خوبمون در گذشته، ما از عذاب، ایمن هستیم و جایگاه مشخصی در بهشت برامون تعیین شده که تغییر نمیکنه، از این به بعد هم فرقی نمیکنه چه عبادت خدا کنیم چه گناه، جای ما همانجا در بهشت خواهد بود. در این شرایط، با توجه به اینکه میدانیم رضایت خدا در عبادت است، آیا باز عبادت و بندگی میکردیم یا اهل شهوت رانی و لهو لعب و … میشدیم؟
حضرت امام میفرمایند: بنده از خودم و کسانی که مثل خودم هستند خبر میدهم که اهل معصیت میشدیم و طاعات و عبادات را رها میکردیم!
(ایشان اضافه میکند) ای بیچارهٔ بی خبر از معارف إلهی که جز ادارهٔ شهوت و غضب خود چیز دیگری نمی‌فهمی، عبادات خود را در ترازوی انصاف بگذار و ببین کارهایی که میکنی برای رسیدن به شهوت نفسانی و نشستن بر تخت های زُمُرّدین و هم آغوش شدن با زنان شوخ و شنگ بهشتی و پوشیدن لباسهای حریر و استبرق و سکونت در قصرهای نیکو منظر و … است. آیا باید اینها را که برای خودخواهی و پرستش نفس است، به خدا نسبت داد و پرستش حق دانست؟!
ای عزیز! نمازی که برای خاطر خواهی زن باشد، چه زن دنیایی و یا بهشتی، این نماز برای خدا نیست. نمازی که برای رسیدن به آرزوهای دنیایی یا آخرتی باشد، به خدا ارتباط ندارد. فاش بگویم: پیش عرفای بالله و اولیاء خدا تمام این عبادات ما از گناهان کبیره است. پس چرا اینقدر ناز و غمزه فروشی میکنی، به بندگان خدا به نظر حقارت نگاه میکنی؟ خود را از خاصان درگاه حق حساب میکنی؟ بلکه منت گذاری هم میکنی و خجالت هم نمیکشی!
(چهل حدیث/ص۷۲)
