این بزرگواران این چنین ناظر و حامی هستند که اگر کسی از مومنین مریض بشود آنها هم مریض می شوند ، اگر کسی از مومنین غمناک بشود آنها هم غمناک میشوند ، اگر کسی از مومنین مسرور بشود آنها هم مسرور می شوند چون با هم سنخیت دارند . اگر کسی دعا کند آنها برایش آمین میگویند و اگر کسی سکوت کند باز هم برایش دعا میکنند . یکی از یاران حضرت علی (ع) بنام رُمَیِه تب داشت و گفت : روز جمعه به نماز جمعه در مسجد کوفه رفتم . در این میان تب من زیاد شد و تحمل کردم تا نماز تمام بشود و وقتی بیرون رفتم درد داشتم . امام فرمود : چه شده ؟ درد می کشیدی و فرمود که هیچ مومنی نیست که مریض بشود و ما مریض نشویم و هیچ مومنی نیست که محزون بشود و ما محزون نشویم و فرمود : هیچ مومنی دعا نمیکند مگر اینکه ما برای او آمین بگوییم . بعد رُمیه گفت که شما با همه این جوری هستید؟ ایشان فرمودند : بله هر کس در مشرق و مغرب عالم باشد.
سمت خدا
ـ ۸۹/۸/۱۶ ـ
