بعضیا وقتی که به عبادتی می رسند مثلا نماز می خوانند، دیگه اصلا نگرانی ای ندارند که آیا این نماز مورد پسند خدا واقع میشه یا نه؟ یا آیا روزه ای که می گیرند مورد پسند قرار می گیره یا نه؟ در حالی که برای بسیاری از امور دیگه ی زندگی، چنین نگرانی هایی دارند!
خیلی ببخشید، انگار از خدا طلبکارند و همین مقدار عبادت ناچیز را هم زیادی می دانند! اینجاست که بعضی از “روزه” چیزی جز یک ماه گرسنگی و تشنگی عایدشون نمیشه!
مثل کارگری که بعد از بیل زدن به چشم صاحبکار نگاه نمی کنه که رضایت اونو ببینه، بلکه به دست او نگاه می کنه تا مُزد خودش رو بگیره!
نمی دانند خدا اول به “حس بنده هاش” نگاه میکنه و اگه کسی نگران قبولی عملش نباشه، گویی داره اعمالش رو با کراهت انجام میده، دیگه چنین عملی نزد خدا چه ارزشی می تونه داشته باشه؟! خدایی که دنبال “دل عاشق” بنده اش میگرده…
چقدر نگاه بلندی داره انسانی که از اول ماه رمضون، نگران نتیجه عملش و انتهای کارش باشه…
(شهـــرخدا/علیرضا پناهیان/ص۵۹)
