حکیم سبزواری (۱۲۸۹ق) می‌گوید: « بین دو چیز که فاصله ی آنها در نهایتِ دوری و جدایی در والا مقامی و پَستی ست (مانند خدا و دنیا) چاره ای نیست از وجود رابط و واسطه ای… مانند نور، که میان قرصِ آتشینِ خورشید و کره‌ی سرد زمین، واسطه است».

به عبارتی دیگر، میان فاعل و قابل باید مناسبت و سنخیت باشد، وگرنه هر چیز، می‌توانست علت چیز دیگری باشد، و از آب، گرما و از آتش، سرما صادر می‌شد!!

از طرفی خداوند در نهایتِ تقدّس و پاکی است و از طرفی عالم مادی بسیار پایین مرتبه است، بنابراین رساندن فیض به چنین عالَمی «واسطه ای» می‌خواهد که هم جنبه ی رَبّی داشته باشد هم جنبه ی خَلقی. بله؛ او واسطه ی فیض است…

اسرار الحکم، ص۸۳

ادله عقلی و نقلی، لطفی، ص۷۹