کمیل میگه: امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) دست مرا گرفت و به سوی بیرون شهر کوفه روان شد، وقتی به فضای صحرا و طبیعت صاف رسید، آهی عمیق و سرد و پُر درد کشید و فرمود:
«خداوندا! هیچ گاه زمین خالی نمی ماند از کسی که “به دلیل و حجت، دین خدا را برپا دارد” حال یا آشکار و مشهور، یا ترسان و پنهان، تا حجت ها و دلیل های روشن خدا باطل نشده و از بین نرود. اینان چه تعدادند و کجایند؟ به خدا سوگند که شمار آنان اندک ولی نزد خدا منزلت والا دارند و بسیار بزرگوارند که خدا به وسیله آنان حجت ها و نشانه های خود را حفظ می کند…
در دنیا با بَدَنهایی زندگی می کنند که روح هایشان به جهان بالا پیوند خورده، آنان جانشینان خدا در زمین و دعوت کنندگان به سوی دینِ خدایند. آه و افسوس! چه سخت شوق دیدارشان دارم، ای کمیل…»
نهج البلاغه حکمت ۱۳۹
ترجمه فیض الاسلام
