“مٰاشٖیَح” کلمهٔ عِبری و معادل واژهٔ فارسی «مسیحا»ست. (در تلفظ لاتین مسیحا MASIhg-ha می باشد) به معنای «مسح شده» یا «روغن مالی شده به روغن مقدس = تَدهین کردن»
بنی اسرائیل مقداری روغن بر سر پادشاهان می ریختند و مسح می کردند، لذا آن پادشاه را ماشیح می گفتند و اطاعتش را بر همه واجب می دانستند.
واژهٔ ماشیح، ابتدا کارکردِ موعودگرایی نداشت و صرفا لقبِ پادشاهان بنی اسرائیل بود. ولی کم کم از این معنا خارج شده و به واژه ای آرمانی و “نجات بخش” برای آنها تبدیل شد!
بنی اسرائیل که در اوج گرفتاریها و بلاها دست به دامن سَموئیل(پیامبرخدا) شدند، او طالوت را تدهین نمود، و این شد که لفظِ ماشٖیَح برای اولین بار بر «طالوت» اطلاق شد.
ولی آیا موعود، طالوت بود؟؟ [ادامه دارد]
منجی در ادیان، شاکری، ص۳۶
سموئیل اول، باب۲۴، آیه۶
