در کانون خانواده امام عسکری، آن بانوی گرامی را به نامهای مختلفی از قبیل «نرجس»، «سوسن»، «حدیثه»، «حکیمه»، «ملیکه» و «ریحانه» صدا می زدند.

از دیدگاه یکی از پژوهشگران، علت تعدّد نام های آن بانو، می تواند چند چیز باشد:

۱- علاقه و محبت فراوان مالک ایشان به وی، باعث شده بود که ایشان را با بهترین و زیباترین نامها صدا بزنند؛ که تمام نامهای آن بانو، اسامی گلها و شکوفه هاست.

۲- با توجه به فشارهای شدید دستگاه حکومتی، احتمال اسارت و احتمال زندانی شدن، لذا ایشان برای حفظ خود و فرزند گرامی اش، جهت رد گم کنی و سر در گمی ظالمان، باید نقشه هایی می اندیشید، بر این اساس هر روز نامی تازه برای خود می نهاد و اهل خانه او را به نام جدید صدا می زدند.

“درسنامه مهدویت” ج۱، ص۱۶۷