آنگاه که چشمانم مملو از تلخی ها و درد و رنج های روزگار غیبت می‌شود
پرنده ی خیالم مرا می برد به رویائ با تو بودن،
از مولایم علی (علیه السلام) شنیده ام که ، عدالت از عسل هم شیرین تر است ، آری حتما چنین است…
آقای من!
ظهورت نوش دارویی ست بر تمام عالم، در هنگامه ظهور، زمین مانند نو عروسی می‌شود که تمام قد، زیور و زیباییش را به رخ مردم مینمایاند؛
آنقدر غرق در جواهر می‌شود که گویی خورشید زمین را به آغوش کشیده است، زمین با دامن سبز خویش چهره غم گرفته ی صحرا هایش را میپوشاند و آسمان خرسند از این بزم با شکوه قطراتش را با سخاوتمندی مانند شکوفه های گیلاس روی زمین میریزد،
ای نازنینم!
بیا تا خاک قدومت را توتیای چشمانم کنم.
رواق چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرودآ، که خانه ، خانه توست.
