خلافت عباسیان بیش از پنج قرن شد [ از سال ۱۳۲ تا ۶۵۶ هجری قمری ] که آغاز آن همزمان با عصر امامت امام صادق علیه السلام بود.
در طول این پنج قرن (حدود ۵۲۴ سال) خلفای عباسی اینها بودند: به ترتیب؛ سفّاح، منصور، مهدی، هادی، رشید، امین، مامون، معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین، معتز، مهتدی، معتمد، معتضد، مکتفی، مقتدر، قاهر، راضی و متقی.
یک دسته ای بودند که می گفتند «هرحکومتی اگر در زمان غیبت محقق بشود، باطل است و بر خلاف اسلام!» آنها خیال کرده بودند که «هرحکومتی باشد» در صورتی که آن روایات می گوید اگر کسی «با عنوان مهدویت» عَلَمی بلند کند، باطل است.
اینها نمی فهمند و نمی دانند دارند چه می گویند؛ بهشون تزریق کرده اند که این حرفها را بزنند، این اشخاص غافل را بازی داده اند! نبودن حکومت، یعنی اینکه همه ی مردم به جان هم بریزند، بکُشند هم را، بزنند هم را، از بین ببرند! بر خلاف آیات الهی ست!
هنگامی که یک مسلمان سنی (اهل کنیا) درباره جایگاه حضرت مهدی، زمان و مکان ظهور و مسائلِ دیگرِ مهدویت می پرسد، “رابطة العالم الاسلامی” مرکز دینی وهابی در عربستان اینگونه پاسخ می دهد:
«مهدی، محمد بن عبدالله حسنی، علوی و فاطمی است و او مهدی موعود منتظر است. موقع ظهور وی آخرالزمان است… او از غرب ظاهر می شود و مردم در حجاز؛ در مکه مکرمه؛ بین رکن و مقام با او بیعت می کنند…
گاهی وقتا گذشت در فوتبال، باعث میشه موقعیت بهتری برای هم تیمی مون فراهم شه و این یعنی گل زدن و جلو افتادن، دقیقا مثل “موقعیت پنالتی” که بازیکنان به دور از حرص و خودخواهی، سعی میکنن بازیکن بهتر و دقیق تری رو پشت توپ قرار بدن.
به خاطر فشار حکومت ظلم، کار آنها بسیار سخت بود. وکیلان باید مورد اعتماد باشند؛ هم از جهت مالی، هم از جهت جانی! همچنین باید رازدار باشند؛ اگر سِرّی از اسرار به گوش نااهل می‌رسید هر اتفاقی ممکن بود بیفتد! یکی از وُکلای ویژه‌ی امام صادق علیه السلام به همین دلیل به شهادت رسید!
