اگرچه از سرگذشت مادر امام مهدی(علیهماالسلام) سخن صریح و روشنی در دست نیست اما طبق نظر مشهور – که از برخی روایات بدست میاد – ایشان کنیزی بود که در جنگی اسیر شد و در نهایت به خانواده گرامی امام عسکری پیوست.
مثلا یکی از روایت ها؛ حکایت از آن دارد که ایشان شاهزاده رومی بوده و بصورت اعجازگونه ای به بیت شریف امام عسکری(علیه السلام) راه یافته اند. شیخ صدوق در داستان مفصّلی، شرح این حکایت را ثبت نموده که بسیار خواندنی ست.
«میتریه» به معنای مهربانی و دوست داشتنی ست.
او در «نماد نگاری بودایی» به هیبت “مردی در وضعیت نشسته ی آماده ی برخواستن” نمایش داده میشود تا نمادی باشد از آمادگی برای قیام.
سالها از استغاثه ی غریبانهٔ امام حسین علیه السلام می گذرد اما انعکاس آن، لحظه به لحظه در تاریخ بیشتر شده؛ این فریاد – با نهایتِ صلابت – آزادگان عالَم را می جوشاند و می خروشاند تا آنکه او بیاید…
شکی نیست که جریان آفرینش از سوی خدای حکیم، هدفمند بوده است، همچنین خلقت انسان هم هدفی داشته که همانا «رسیدن به کمال» باشد، و تحقق آن با «شناختِ راه و راهنما» ارتباط تنگاتنگی دارد.
آیا با عقل به تنهایی میشود به شناخت کامل رسید؟ آیا با عقل به تنهایی میشود تمام جوانب مادی، معنوی، فردی و اجتماعی انسانها را تشخیص داد؟ آیا با عقل به تنهایی می‌توان روح و آخرت را فهمید؟ چقدر تاریخ بشر، قانون گذاری های متعددی را شاهد بوده که به دلایل نقص و نارسایی، آن برنامه ها لغو شده و یا تغییر پیدا کرده!
امام حسین (علیه السلام) نهضت خود را از مکه آغاز نمود؛ یعنی پس از خروج از مدینه، به مکه آمده – و در کنار بیت اللّه الحرام – از قیام خود به مردم خبر داده، آن گاه به سمت کوفه حرکت کردند.
