استاد قرائتی :
مردم از گل مصنوعی استفاده می کنند چون گاهی دستشان به گل طبیعی نمی رسد؛ یا بچه هایی، سر شیشه را می مکند که به سینه مادر دسترسی ندارند. کسانی عاشق دیگران می شوند که کمالات واقعی را نبینند. اگر کسی عشق به امام زمان را داشته باشد به سمت و سوی خیلی چیزها نمی رود! به قول شاعر شیراز :
صقر بن أبی دُلَف میگه: از امام جواد پرسیدم «امام پس از حسن(عسکری) کیست؟» ایشان به شدت گریست و سپس فرمود: «پس از حسن، فرزندش قائم به حق امام منتظر است» گفتم «چرا او را قائم گویند؟» فرمود: «زیرا پس از آنکه یادش از بین برود و اکثر معتقدان به امامتش مُرتد شوند، قیام می کند…»
دو مدل میشه با مساله ی پاسداشت عاشورا رو به رو شد:
اول اینکه عزاداری با گریه و زاری و لعن و نفرینِ یزید و یزیدیان و ظالمین… که این روش، هم خوبه، هم ارزشمند، اما برای زنده نگه داشتن قیام اباعبدالله ((کامل نیست!)) ما که مامور نشدیم صرفا یک شخص رو لعن و نفرین کنیم! بلکه این ها نمادی است از یک جریان فکری و دشمنیِ دینی، که باید با هر چه اینچنین است مبارزه کنیم، وگرنه صرفا یک عزاداری ناقص و کم اثر خواهد بود…
فرعون به محض اینکه دید دارد غرق می شود گفت «تُبتُ الآن» خدایا من الان توبه کردم. قرآن می فرماید «لَیسَتِ التَّوبَه» آنهایی که لحظه ی مرگ توبه می کنند فایده ای ندارد! یاد امام زمان هم باید همیشگی باشد، نه صرفا در ایام گرفتاری! اینگونه یاد، ما را با سرعتِ بیشتری به سمت ظهور می برد…
قرآن؛ کتاب درسی مسلمان هاست و اهل بیت(علیهم السلام) معلم این کتاب. ان شالله با ظهور امام زمان(علیه السلام) دوباره معلم بر سر کلاس می آید و برنامه های آموزشی همه یک دست می شوند، آنگاه رُشد را بهتر و بیشتر احساس خواهیم نمود…
