اگر دست انسان به یک طناب محکمی متصل باشد، وقتی خود را به دریا می اندازد هر چه هم تعداد موجها بیشتر شود، می خندد، در حالی که باید میان این موجها بترسد! در دوران پر از موج آخرالزمان، امام زمان علیه السلام همان طناب محکم است… (عروة الوثقی)
عبد الرحمان میگه به امام صادق گفتم: دشمنان، ما را سرزنش می کنند و به ما دروغگو می گویند! می گوییم “دو فریاد آسمانی خواهد بود” می گویند وقتی هر دو آسمانی ست پس چگونه فریاد_حق از باطل شناخته می شود؟! امام فرمودند: «شما چه گفتی؟» عرض کردم هیچ! فرمودند: به آنها بگویید هنگامی که آن فریاد بلند شود هر کس قبل از آن فریاد به آن ایمان آورده، آن را باور و تصدیق می کند؛ مگر خدای تعالی نفرمود:
۱- صیحه معجزه ای از سوی آسمان اما خَسفِ بَیداء معجزه ای از سوی زمین است. ۲- صیحه را همه می‌شنوند اما خَسف فقط بر تعداد خاصی از انسانها اتفاق خواهد افتاد. ۳- صیحه فقط جنبه گزارش و اطلاع‌رسانی دارد اما خَسف، دخالت مستقیم خدا در حمایت از جبهه حق می‌باشد. ۴- صیحه گرچه پدیده ای اعجازگونه است ولی از آنجا که بیشتر جنبه اطلاع رسانی دارد ممکن است با اقدامات رسانه ای جبهه باطل از خاصیتش کم شود، اما خسف بیداء اقدامی کوبنده است که جبهه باطل از انجام نمونه مشابه آن عاجز می‌ماند…
آیا می دانید در کتابهایی که اهل سنت معتبر می دانند، درباره ی خلق و خوی و رویِ حضرت مهدی علیه السلام چه مطالبی نوشته شده است؟ بله؛ «او اخلاقش شبیه پیامبر، نامش همنام پیامبر، پیشانی بلند و بینی کشیده و چهره ای نورانی دارد…»
انتظار فرج معنایش این نیست که انسان بنشیند و دست به هیچ کاری نزند! هیچ اصلاحی را وِجهه ی همت خود نکند و صرفا دلخوش کند به اینکه ما منتظر امام زمان (علیه الصلاة و السلام) هستیم! این که انتظار نیست! انتظارِ چیست؟!
هر اقدامی در جهت استقرار عدالت، یک قدم به سمت آن هدف والاست. انتظار، حرکت است؛ انتظار، رها کردن و نشستن برای اینکه کار به خودی خود صورت بگیرد نیست! انتظار، آمادگی است، این آمادگی را باید در وجود خود و در محیط پیرامون مان حفظ کنیم…
