در حدیث معتبری از امام صادق علیه السلام آمده که: چون سفیانی مناطق پنج‌گانه را تصرف کرد [دمشق، حِمص، فلسطین، قنّسرین و اردن]، نُه ماه حکم خواهد راند… (کتاب غیبت، طوسی، ح۴۵۲)
سفیانی پس از حمله به عراق، از حضور حضرت مهدی در مدینه اطلاع می‌یابد [حضور نیمه علنی امام پیش از ظهور] و به همین دلیل برای دستگیری و قتلِ آن حضرت سپاهی را به مدینه می‌فرستد.
در روایات از مقاومتِ «حاکمیت عراق» در برابر «سپاه سفیانی» سخنی به میان نیامده، این مطلب می‌تواند به خاطر آشفتگی سرزمین عراق و فقدان حاکمیت مقتدر باشد! البته تنها در یک روایتِ معتبر درگیری گروهی اندک با سپاه سفیانی گزارش شده است. لذا این احتمال وجود دارد که نبرد قرقیسیا میان حاکمیت عراق و سپاه سفیانی باشد.
امام سجاد علیه السلام فرمودند: … سپس سفیانی ملعون از وادی یابِس قیام می‌کند. [وادی یابس یعنی سرزمینی خشک | در شام]
در منابع شیعه: تصریح به نام سفیانی شده و آن را از علائم حتمی ظهور دانسته اند. در منابع سنی: تصریح به نامش نشده و فقط اوصاف و ویژگیهایش را گفته اند، ضمن اینکه آن را از علائم قیامت شمرده اند.
️ از امام صادق علیه السلام نَقل شده: «گویا سفیانی را می بینم که در میدان کوفه شما، جایگاه خود را گسترانیده است و مُنادیِ او فریاد می زند هر کس سر شیعه علی را بیاورد هزار درهم مُزد بگیرد.»
همه هستی برای بشر آفریده شده، و هدف از خلقت انسان، «شناخت خدا و بندگی» است. حالا آیا واقعا بندگی ما همانی است که موردنظر خداست؟!
ما سفره را پهن می کنیم برای اینکه مهمان غذا بخورد، اگر غذا نخورد، سفره را جمع می کنیم.
پس چرا خدا، سفره ی عالم رو جمع نمی کنه؟!
