«گویی او را می بینم که از شام [سوریه]، فریاد برآورد و با پرچم های خود به سرعت اطراف شهر کوفه را پر کند! پس مانند شتر بدخو و گزنده [به دوشندگانش] حمله می کند و زمین را از سرها فرش نماید، در حالیکه دهانش گشاده و گامهایش را سخت و سنگین بر زمین بکوبد! حمله اش بی امان و پایدار باشد…
این وضع سخت، همچنان ادامه یابد تا آنکه عقلهای از دست رفته و پنهان شده ی عرب برگردد. پس [برای رهایی از فتنه ها] باید بر سنت های پایدار و نشانه های آشکار، و عهد و پیمان نزدیک “که بقا و استمرار و اتمام نبوت بر آن استوار است” ملتزم باشید و بدانید که شیطان، راههایش را برای فریب شما هموار می نماید تا گام جای قدمش نهاده و از او پیروی کنید.»
تو فوتبال، وقتی مربی در دسترس نیست، بعضیا برای اطاعت نکردن از حرفِ کمک مربی (که حالا دیگه جانشین مربیه) سواد و تواناییِ کمترش از سرمربی رو، بهونه میکنن در حالی که همه جای دنیا اطاعت از “جانشین یک نفر” و لو در حد او نباشه مثل اطاعت از خودش مهم و لازمه.
تو فوتبال، وقتی مربی در دسترس نیست، بعضیا برای اطاعت نکردن از حرفِ کمک مربی (که حالا دیگه جانشین مربیه) سواد و تواناییِ کمترش از سرمربی رو، بهونه میکنن در حالی که همه جای دنیا اطاعت از “جانشین یک نفر” و لو در حد او نباشه مثل اطاعت از خودش مهم و لازمه.
منتظران امام زمان هم باید مراقب این جور وسوسه ها باشن…
امام حسین به جانب کوفه رهسپار شد تا شاید مانند پدر بزگوارشان، آنجا را مَقرّ حاکمیت اسلامی قرار دهد. وقتی جَوّ سیاسی کوفه عوض شد، همان دعوت کنندگان! راه را بر امام بستند!! و ایشان به ناچار در روز دوّم محرم، در کربلا منزل نمود.
کسی که نتوانسته از دلبستگی هایش رها شود:
یا هرگز توفیق همراهی با ولیّ خدا را پیدا نخواهد کرد یا هرچند توفیق همراهی پیدا کند نخواهد توانست تا انتهای مسیر “هم قدم او” باشد و سرانجام، جایی، راهش از راهِ ولیّ خدا جُدا خواهد شد!
