به کاروان امام حسین، کسانی پیوستند که امید پیوستن شان نبود؛ همچون زهیر و حرّ ؛ زهیر : عثمانی بود و در صفین علیه حضرت علی علیه السلام شمشیر زده بود، و حرّ : فرمانده سپاه عمر سعد بود. از آن طرف هم کسانی به بهانه های متعددی به امام ملحق نشدند همچون ابوبکر بن عبدالرحمان، عبدالله بن عمر، حَرثمه، طِرِمّاح، یا حدود ۱۰۰۰ نفری که اگرچه پیوستند اما [مانند رفیق نیمه راه] یاری و همراهی شان تا شب عاشورا بیشتر نکشید!
اگه کسی فوتبال بلد نباشه، تیم ملی که هیچ، به تیم دستِ چندم هم راش نمیدن! فقط کسانی به تیم ملی یا تیمای بزرگ راه پیدا میکنن که [توبازی] یک سر و گردن از بقیه بالاتر باشن.
{و کسی که از خدا و پیامبر اطاعت کند، پس آنان [در قیامت] با کسانی همدم و همنشین خواهند بود که خدا نعمت خود را بر آنان تمام کرده از پیامبران، صدیقان، شهیدان و صالحان، و آنها رفیقهای خوبی هستند}
امام باقر (علیه السلام) درباره این آیه فرمودند: «نبیّین» رسول خداست، «صدّیقین» علی بن ابی طالب است، «شهدا» حسن و حسین هستند، «صالحین» ائمه معصومین اند و «حَسُنَ اولئِک رفیقا» قائم آل محمد (صلوات الله علیهم) می باشد.
در انجیل متی می‌گوید: «هنگامی که من؛ مسیح موعود، با شکوه و جلال خود و همراه با تمام فرشتگانم بیایم، آن گاه بر تخت با شکوه خود خواهم نشست. سپس تمام ملت های روی زمین در مقابل من خواهند ایستاد و من ایشان را از هم جدا خواهم نمود، همان طور که یک چوپان، گوسفندان را از بزها جدا می کند…»
محمد بن عثمان (دومین نائب خاص) میگه: چون مهدی خلیفة الله متولد شد، نوری از بالای سرش به آسمان ساطع گردید، سپس برای پروردگارش به سجده افتاد. آنگاه سر از سجده برداشت……
