سه دسته روایت داریم: ۱- روایاتی که زمان قیام امام مهدی(علیه‌السلام) را دهم محرم می‌داند؛ یعنی سه ماه و هفده روز بعد از ندای آسمانی. ۲- روایاتی که دال بر همزمانی خروج امام و ندای آسمانی دارد. ۳- روایاتی که دلالت بر دیده شدن امام بعد از ندای آسمانی می‌کند.
جمع بندی: ندای آسمانی در شب ۲۳ رمضان است و قیام امام از کنار کعبه در روز ۱۰ محرم می‌باشد [این فاصله‌ی زمانی به قدری کم است که به حساب نمی‌آید]. ولی بعد از ندای آسمانی، امام ظاهر می‌شوند تا مقدمات قیام را فراهم کنند…
او در انقضای کلی، یا عصر آهن، سوار بر اسبی سفید، در حالیکه شمشیر برهنه ی درخشانی به صورت ستاره ی دنباله دار در دست دارد، ظاهر می شود و شریران را تماما هلاک می سازد…
پس از خرابی دنیا، پادشاهی در آخرالزمان پیدا شود که پیشوای خلایق باشد، نام او «منصور» دوم باشد و تمام عالم را بگیرد و به دین خود در آورد، همه را از مؤمن و کافر بشناسد و هر چه از خدا بخواهد بر آید.
{اما آن روزى كه بعضى از آیات پروردگارت تحقق پذیرد، ایمان آوردن افرادی که قبلا ایمان نیاوردند یا در ایمانشان عمل نیکی انجام ندادند، سودی به حالشان نخواهد داشت! بگو انتظار بکشید ما هم انتظار می کشیم!}
امام صادق علیه السلام در تأویل این آیه فرمودند: … آیات «ائمه» هستند و آیه ی منتظره «قائم» است. ایمان کسی که تا قبل از روز قیام او با شمشیر، ایمان نیاورده، برایش سودی ندارد، گرچه به پدرانش ایمان داشته باشد.
ای سید و مولای ما! پیش خدای متعال گواهی بده که ما در راه خدا تا آخرین نفس ایستاده ایم. بزرگترین آرزو و افتخار بنده این است که در این راه پر افتخار و پر فیض و پر بهجت، جان خود را تقدیم کنم…
