اندیشه ی منجی در آئین هندو، به هیچ وجه «قوم مدار» نیست و کاملا جهان شمول است. بنابر پیش بینی ها، او همچون قهرمانی نیرومند بر اسب سفید قیام می کند. بر تمام نیروهای بشر پیروز می شود. همه ی دزدان و شریران را نابود می سازد.
او در صورت یک غول با سر اسب، ظاهر می شود و وقتی مأموریتش تمام شد به درون جنگلی مسرّت بخش فرا خواهد رفت… تا خلقت دوباره آغاز گردد.
سعد بن عبدالله میگه: با احمد بن إسحاق خدمت امام عسگری علیه السلام رسیدیم. سئوالاتی داشتم، امام فرمودند: از نورِ چشمم بپرس [و به حضرت مهدی اشاره نمودند]. پس از چند سئوال، پرسیدم: مُراد از تأویلِ «کهیعص» – که در قرآن آمده – چیست؟
حضرت مهدی علیه السلام فرمودند: «کاف» اسمِ کربلا و «هاء» اشاره به هلاکت، «یاء» یزید است که بر حسین ظلم نمود، «عین» عطش حسین و یاران عزیز اوست، و «صاد» اشاره به صبر آن حضرت است در مقابل مصائب…
در برابر ندای “هَل مِن ناصر” امام، مردم چند دسته شدند:
عده کمی ندای حضرت را اجابت کرده و به یاری شتافتند. گروهی دعوتش را رد کرده و رو در روی او قرار گرفتند! بعضی بی تفاوت بوده و بعضی هم کاملا در بی خبری به سر برده و از این فاجعه اطلاعی نداشتند!
مرحوم حاج شیخ مُلاسلطان علی تبریزی – که از عابدان و زاهدان بوده – می گوید در عالم رؤیا خدمت امام زمان علیه السلام رسیدم.
عرض کردم: آیا این که فرمودید «صبح و شب برای تو گریه می کنم و به جای اشک خون می گریم…» صحیح است؟ حضرت فرمودند: آری، صحیح است.
پرسیدم: کدام مصیبت است که به جای اشک، خون گریه می کردید! آیا مصیبت علی اکبر است؟ حضرت فرمودند: اگر علی اکبر هم بود در این مصیبت خون می گریست! عرض کردم: آیا مصیبت حضرت عباس است؟ ایشان فرمودند: اگر عباس هم بود در این مصیبت خون می گریست!
مفَضَّل میگه از آقایم حضرت صادق (علیه السلام) پرسیدم: آیا ماموریت مهدی منتظر، وقت معینی دارد و مردم باید بدانند کی خواهد آمد؟ حضرت فرمود: «حاشا که خداوند وقت ظهور او را طوری معین کند که شیعیان ما آن را بدانند!» عرض کردم، آقای من! چرا؟ فرمودند: «وقت ظهور همان ساعتی است که خداوند فرمود:
(ای رسول ما) درباره ساعة از تو می پرسند، بگو علمش فقط نزد پروردگار من است و هیچ کس جز او نمی تواند وقت آن را معین کند…» مفضل! زمان آن فقط نزد خداست…
